Gebroken arm

Conrad op Dudley

na de operatie

zojuist ontslagen

Ok mijn tweejaarlijkse ongelukje weer achter de rug, opnieuw nogal dom allemaal. We sprintten naar Bombala street voordat Conrad naar Sydney zou doorrijden om Lidia op te halen. Ik had er jaren geleden een paar keer geweldig gevlogen maar ik moest weten dat het een advanced site is. Hoog risico op uitzakken en alleen een nogal beperkte zand-en-steen-plaat onder de start. Er zitten ook nog eens geen wielen op de Fun omdat het zo makkelijk landen is en wielen sowieso weinig zin hebben in het strandzand. De wind leek sterk genoeg voor Conrad met z’n scherm, maar ik had natuurlijk moeten weten dat ik altijd ver van de helling blijf door m’n slechte dieptezicht. Stom genoeg nam ik niet de moeite om goed te bekijken hoe ik zou landen als ik uit zou zakken, en ik startte met een enorme overdosis zelfvertrouwen. Na zo’n vijf slagen zakte ik uit. Op het moment dat ik dat door had zat ik te hoog om rechtstreeks te landen; ik zou in de zee terecht zijn gekomen. Maar ik zat te laag om nog een complete 360 te maken. Ik moet in paniek verstard zijn en heb toch een circuit ingezet, waardoor ik een paar meter boven de grond recht op de helling afvloog. Ik zette alles op alles om de bocht door te zetten en pletterde nogal hard in het zand, in een scherpe bocht, en zag meteen dat m’n arm in een bizarre hoek lag. Ik begon te gillen en een paar wandelaars bevrijdden me uit de vleugel, snel gevolgd door Ratty en Selmsy en twee surfers die me koel hielden met een waterspuit. Na een kwartier landde de helikopter met een bijzonder vriendelijke crew en ik kreeg morfine, zodat ik zowaar van de helikoptervlucht kon genieten. In emergency van Hunter hospital was het druk en spannend en ik werd van hot naar haar gebracht en steeds terug naar een kamer waar Selmsy rustig op me zat te wachten en af en toe kwam Conrad met z’n collega’s overleggen. Ik kreeg gips, fotoos, nieuw gips, weer fotoos, en toen het besluit dat ik toch geopereerd moest worden. Spiraalbreuk van de humerus vlak boven de elleboog, de kans dat dat vanzelf weer recht groeit is minimaal. Ik werd op een kamer met drie ouwe knarren gelegd waar een tv stond te blèren en elk half uur de verongelukte hangglider op het nieuws was. De ouwe knarren wilden van me weten wat er gebeurd was maar ik viel voortdurend in slaap en bewaarde m’n energie liever voor m’n vrienden. Iedereen kwam op bezoek: Matt Olive en Don Cramer die in het ziekenhuis werken, JOD en Billo en Harry kwamen langs en Rob Larkin die al weken in Hunter ligt na een ernstig ongeluk op Gulgong werd door z’n zoon binnengereden. Neva belde en op facebook wenste iedereen me sterkte. Al met al gezellig en het hielp me prettig door de dag heen. De operatie op zaterdag ging tot m’n teleurstelling niet door omdat er teveel echt ernstige gevallen voor gingen. Al snikkend smeekte ik om dan in ieder geval een eigen kamer te krijgen en ja hoor, ’s middags werd ik verhuisd naar een privéruimte waar ik gewoon in m’n nakie opvliegers kon verwerken en naar de wc kon strompelen. Het was er druk met al m’n hanggliding maatjes maar ik viel wel steeds in slaap terwijl we zaten te praten – hydromorfine is iets moois. Ik kon niet bewegen of zelfs maar nadenken want dan voelde ik de botten onder het gips tegen elkaar rammelen.

Zondagnacht mocht ik opnieuw niks eten of drinken vanaf twaalf uur ’s nachts, en pas tegen drie uur kwam het verlossende bericht dat ik geopereerd ging worden. Ik werd door eindeloze gangen vol science fiction apparatuur gereden door een meneer wiens glimlach het belangrijkste was wat er op dat moment gebeurde. Mensen in blauwe pakken met mondkapjes en hoofddoekjes liepen af en aan, ik kreeg slangen aan- en afgekoppeld en prikken en ik moest vragen beantwoorden en handtekeningen zetten. Behoorlijk beangstigend allemaal en ik ben dan nog redelijk bij m’n volle verstand. Je moet er niet aan denken dat je een kind bent of dement of zwaar gewond. Van na de wachtkamer herinner ik me helemaal niks meer. Ik werd een beetje wakker in een recovery room, een enorme zaal vol ziekenhuisbedden met infusen en zusters. Het was de enige keer dat ik echt veel pijn had, maar toen ik later weer wakker werd op m’n eigen kamer voelde ik nauwelijks nog wat. Ik werd wel steeds misselijk van de morfine maar daar kreeg ik ook pilletjes voor en die nacht kon ik fijn doorslapen. Maandag werd ik eerst van de morfine afgekoppeld, even later kwam er een fysiotherapeut vertellen dat ik meteen moest beginnen met simpele oefeningen, en half acht ’s avonds werd ik ontslagen. Selmsy was er net om me schoon ondergoed te brengen en Donny kwam opnieuw langs (hij is een beddenduwer) dus ze konden me mooi naar huis helpen. Ik kreeg belachelijk weinig pijnstillers mee maar voorlopig is het goed uit te houden. Inmiddels heb ik een vriendelijke mevrouw van de reisverzekering gesproken en zij gaat ervoor zorgen dat ik pijnloos naar huis kom. Ondertussen moet ik m’n bezoek coördineren en de was opvouwen, de best mogelijke therapie.

Charlie is weg

Ik liep te grienen van frustratie maar Jamie en Selmsy hadden zeker een uur lang niet in de gaten hoe moeilijk ik het had. We waren met drie Funs en drie stirrup harnasjes en een puist wind op Blacksmith beach, waar ik twee keer eerder fantastische dagen heb meegemaakt. Uitduwen tot je naar achteren vliegt en dan met je buik bijna over de grond gebruik maken van elk bultje in het zand. Dat was geweldig en het hielp enorm om met de daar geleerde vaardigheid de volgende dag op Dixon park te landen, maar vandaag was het helemaal niet leuk. Ik was alleen maar in gevecht met de vleugel om te voorkomen dat een tip de grond in zou slaan, constant keihard aan het werk om nog enige controle te houden. Het lukte een paar keer even om fors uit te duwen en daarmee boven het duin uit te komen, maar dan stallde ik en knalde roemloos tegen het strand. Pas toen ik het opgaf en de vleugel plat op het strand legde kreeg Selmsy in de gaten dat ik hulp nodig had. Dat hielp, en ik kon nog net een minuut of twintig alsnog echt oefenen en bijna weer lol hebben, al was ik inmiddels te moe om nog te lachen. Hij verontschuldigde zich, had niet door hoe lastig het voor me was, ik probeerde niet te pruilen. Maar ik weet wel zeker dat als Charlie erbij was geweest, we wel alle hulp en instructie zouden hebben gekregen die we nodig hadden.

 Ik heb Charlie vanmiddag op de trein gezet en we missen haar allemaal. Witty, aardig, bescheiden, het soort verstandige piloot dat ik had willen zijn en tegelijk altijd in voor iets nieuws. Zoals Selmsy zei: makkelijk om mee te leven. Gisteren op kerstdag zijn zij en ik met z’n tweeën naar Catho’s geweest om haar nog één keer de lucht in te krijgen, en dat was perfect. Ze vloog geweldig, een half uur ofzo, en daarna vloog ik ook geweldig ook een half uurtje, met een pocherige landing als toetje. Ik had de Litesport helemaal niet hoeven kopen en dus eigenlijk ook geen auto hoeven huren.

Starwars

Op de fiets naar Softy’s (Jamie en Rachel) was een heel gedoe met Charlie achter me aan en mijn pogingen om Conrad bij te houden. Maar ik wilde perse fietsen zodat ik iets zou kunnen drinken en bovendien vind ik het heerlijk om de weg te weten en naar huis te fietsen wanneer ik naar huis wil. Jamie had de tuinbioscoop weer geinstalleerd zodat we een paar afleveringen van de laatste Starwars konden zien. Sofa’s, Louis die al blatend voor ons langs liep in de hoop op aaien (ik peins er niet over, schapevacht is supervet smerig), allround sound uit gigantische boxen en een zachte motregen. Om een uur of twaalf lag ik in bed, Selmsy en Charlie kwamen uren later met een ubertaxi.

Vanmorgen over het strand naar de pool terwijl Conrad probeerde om vliegend bij het café te komen, maar het was net iets te cross en te licht. Hij bewoog wel veel sneller dan ik, ploeterend door het zachte zand, en terug op Dixon kon ie alsnog een beetje vliegen. Daarna lokte hij ons mee naar Catho’s waar ik een glijvluchtje maakte. We vonden het teveel werk om de vleugel terug naar de start te krijgen en dan Charlie een glijvluchtje te laten maken dus we pakten de Fun weer in en deden onze kerstboodschappen. De rest van de dag is voor wassen en poetsen en dutten want de zee ga ik niet in, er liggen bluebottles op het strand.