Om tien uur werden we in een paar harnassen gehesen en in een ouwe rammelbak van een vliegtuigje gestopt om door de rookmist naar 5000 meter te vliegen. Charlie ging als eerste, daarna een jongen die uit angst tegenstribbelde, en toen was ik aan de beurt voor mijn allereerste skydive. Het was niet echt uit een vliegtuig springen, zoals ik had gehoopt, het was meer een kwestie van eruit geduwd worden met je hoofd omhoog. Gaaf gevoel, het eerste wat ik zag was de onderkant van het vliegtuig dus kennelijk vielen we ondersteboven, en het draaien met m’n gezicht naar beneden was het soort achtbaangevoel waar ik altijd spastisch van word. De vrije val duurde lang genoeg om er echt met volle teugen van te genieten, en daarna was het nog een lange val naar de grond aan de chute. Ik mocht sturen maar eerlijk gezegd hoeft dat voor mij niet zo, het doet pijn aan m’n schouders en ik geniet liever van de ervaring dan dat ik me concentreer op een kunstje dat ik toch niet wil leren. De landing was indrukwekkend, recht naar beneden zo ongeveer op de millimeter precies.
Charlie en ik hadden allebei precies hetzelfde idee: keileuk
om te doen, de volle 265 dollar waard, en we willen heel graag nog een keer
maar we gaan er niet meer voor betalen. Zeilvliegen is heel veel leuker. Maar
het was wel supertof en helemaal perfect om het op Pelican airport te doen, de
strip van Airborne.
De rest van de dag deden we helemaal niks meer. Kletsen met
Nic, een beetje spelen met Lydia, één duik in de vrij koude oceaan terwijl de
lucht meer dan veertig graden was en nogal rokerig. Om kwart over zes begon het
uit het zuiden te stormen en nu zitten we in een fluitend en rammelend huis te
kletsen over drugs. Voel ik me weer oud, nu ik alle belangstelling verloren heb
terwijl het hippe Amerikaanse meisje met dreadlocks Ratty uit zit te vragen
over psychedelica.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten