Newcastle paradijs

 

Catherine Hill Bay

met Lyn en Cameron

Dicko's

Charlie Selmsy Conrad

Baantjes trekken in het ocean bath om half zeven ’s ochtends. Op blote voeten aan de basebar starten vanaf een twee meter hoog duin voor de deur. Een huis vol blije piloten terwijl ik sta te koken. Daar word ik ontzettend gelukkig van. En fit en beter ondertussen, mooi meegenomen.

Ik realiseer me wel dat ik na vijfentwintig jaar nog altijd afhankelijk ben. Van Conrad, van Cameron, om me te zeggen wanneer en waar ik kan vliegen. Om me te helpen m’n vleugel te dragen en me in te haken, om m’n vleugel terug het duin op te helpen, om aanwijzingen te geven en voor te doen hoe je ook alweer op Dixon park landt. Ik durfde het uiteindelijk niet aan, ook omdat ik in Shelly’s te kleine harnas hing en omdat het hek misschien niet praktisch maar wel mentaal in de weg staat. De hele kust van Merewether is vijf jaar geleden opgeknapt met een voet/fietspad, betonnen trappen met ingebouwde banken, rolstoelvriendelijke opgangen en dus een decoratief hek. Van dikke balken. Levensgevaarlijk voor ons en totaal onnodig voor de veiligheid van skaters of voetgangers, maar de gemeente is niet te vermurwen geweest om er een vleugelbrede opening in te laten. Ze adverteren wel met de hanggliders om toeristen te trekken en het is juist Dicko’s wat het hier zo bijzonder aantrekkelijk voor ons maakt, maar nee. Hier botst de nannystate op een andere nanny: het hek is er zogenaamd om bescherming te bieden voor eventueel vallen. Je moet wel heel erg debiel zijn om hier te vallen en dan nog kom je op een glooiende helling vol zachte planten terecht.

De locals malen er niet meer om, al miste Ben het hek op een haar na bij z’n start, en Kieran bleef er in de landing bijna achter haken. Johnboy liet een paar perfecte landingen zien terwijl wij op de nieuwe bankjes naast het hokje van de strandwacht eerste rang zaten. Rory testte een gloednieuwe F2, Jamie en anderen crossten van Merewether naar Streszlecki en terug, Mickey kwam op zoek naar een vleugel van iemand anders om even een paar slagen te maken. Charlie en ik waren volkomen uitgeput van vier, vijf startjes in het mulle zand. Ik deed er nog een slag voor Dicko’s langs bij, en probeerde te spotlanden maar het lukte me niet om naar beneden te komen en ik durfde niet al te ver boven de zee hoogte af te bouwen. Precies tussen de vlaggen van de strandwacht stond ik uiteindelijk op het strand, met pijnlijke schouders maar supertevreden.