Ze dropten mij en haar vleugel op Dockweiler waar Owens eerste instructeur Andy lesgeeft op een enorme WillsWing Condor met gigantische wielen. Een perfecte dag: lekker briesje uit het westen, warme zon, koel zand, fijne sfeer. Ik kreeg exact de hulp die ik nodig had en ook niet meer. Een hulpinstructeur vroeg zelfs of ik uberhaupt advies wilde, heel erg prettig. Ik mocht een van de trainingsharnasjes van Arturo en een leshelmpje, dat maakt het allemaal een stuk eenvoudiger. Door de dag heen ben ik zo’n twintig keer het duin afgehopt en weer achterwaarts omhoog. Het ging steeds beter, handen los, klappen, wel flaren niet flaren. Alleen een bochtje maken en boven de duinen soaren zat er niet in maar het was allemaal veel te lollig om me daar druk over te maken. Na een paar uur spelen kwamen Linda, Majo en Zac en even later Jamie en Owen en om de beurt holden we naar beneden om iemand omhoog te helpen of aten we Linda’s verrukkelijke auberginesmurrie of kletsten we met geinteresseerde voorbijgangers. Andy vond het fantastisch dat we er waren omdat we nieuwe studenten trokken. You make it look like so much fun zei hij, dankzij zijn hulp en enthousiasme was het ook puur fun. We zagen een man en later nog een paar mensen hun allereerste hopjes maken, nadat hij urenlang als een verlangend jochie aan de kant had staan kijken. We zagen bruine pelikanen langsvliegen en de anderen meenden de spuiten van een walvis te hebben gezien.
Rond een uur of vier gaf ik het op, m’n dijen waren compleet klaar en ik voelde zelfs spierpijn in m’n blote voeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten