De lucht in!!!

Gisteren was de dag die de hele reis waard maakt. In de verte zweefden besneeuwde toppen van een bergrug. We hadden een plek op de Sandyvan, de navette van een vriendelijke dame die ons naar Marshall bracht. Ik had een pietsie bedenkingen omdat er geen wielen op Jamies aerofoil A-frame zitten en m’n hopjes niet zonder remstrepen waren geeindigd, maar de Falcon is wel single surface en ik had die hopjes wel gedaan dus het moest kunnen. Onderweg naar boven kon je al zien dat het Andy Jackson landingsveld echt absoluut de enige optie is hier, het is verder honderd procent volgebouwd met huizen en wegen en kanalen en kabels. Ik bedoel echt letterlijk vol, tot aan de voet van de bergen is geen tien vierkante meter vrij gras te vinden.

Het was fris boven op een enorme parkeer-en-opbouwplek met een lange helling naar een perfect vlonder. Waar Dusty op z’n wielen met de tandem startte, bizar gezicht. Jamie en ik bouwden haar Sport 3 en Falcon 170 naast elkaar op, pasten mijn hoogte, en in no time was ik klaar om te starten. Zij droeg m’n vleugel naar beneden zodat ik maximaal energie zou hebben. Ik geloof niet dat ik iemand anders ken die zó genereus en aardig en gezellig is als Jamie. Ik draag haar kleren, ik slaap en eet en leef in haar huis, ik vlieg haar vleugel en het is nog niet klaar, ze offert zelfs haar eigen vlucht op als het moet. Ik doe Cameron en Conrad enzo misschien tekort maar Jamie is net als ik een vrouw met verrotte schouders en de zenuwen bij een landing en dat maakt het verschil. Want toen ik na een half uurtje genieten van de bijzonder fijne termiek en het mooie uitzicht en helaas ook kou en sinkalarm besloot niet meer m’n best te doen zag ik haar onder me en ze maakte duidelijk dat ze mij ook zag en ze deed een perfect circuit wat hielp om het min of meer na te doen. Je moet hier buiten het hoge plateau van het landingsveld afbouwen en downwind richting de helling vliegen. Dan over de boompjes min of meer naar de trainingstart toe, als je dan nog te hoog zit maar te laag voor een extra 360 heb je een groot probleem en maak je je op voor een overshoot. Mijn standaardproblemen bij elkaar: ik draai vrijwel altijd veel te hoog op final plus ik kan mezelf er niet toe brengen lang genoeg richting een helling te vliegen. Juist daarom hielp haar voorbeeld: ik kon volledig focussen op het zo precies mogelijk volgen van haar pad en eerlijk gezegd keek ik niet één keer naar de windzak. Gelukkig maar want het was net alle kanten op aan het draaien en op dit veld is het toch echt geen goed idee om op het laatste moment van plan te veranderen. Haar poging om mij ruimte te geven en die wind maakten wel dat zij meters hoog uitduwde en als ze niet had vastgehouden had ze een kromme upright gehad. Ik kwam te hoog binnen, hield met het hart in m’n keel de snelheid zo goed mogelijk vast en nam de diagonaal richting de parapenters om ergens in de verste hoek net tussen alle lappen en lijnen op m’n voeten tot stilstand te komen. Zo vreselijk blij. En Jamie is dan echt even blij als ik, voor mij, voor ons samen.

We sprongen snel in de auto omdat Owen inmiddels thuis was en Jamie als een kwispelende puppy op haar geliefde af wilde. Hij kwam van een show op een cruiseschip naar Aruba en Curaçao en vanavond moet ie weer weg, naar het grootste cruiseschip ter wereld. Hij is een waanzinnig goeie jongleur en met een partner zet hij complete shows met hele verhalen en maffe props neer. Deze show gaat over het vaccineren van een jongetjespop op een paal op z’n kin met een zweep of zoiets. Klinkt geweldig.

Meteen na aankomst togen we allemaal naar buiten voor een spel waarbij je zandzakjes in een gat zes meter verderop moet gooien. Volkomen ondoenlijk en ik kreeg meteen last van m’n schouder maar het was lollig om in de zon te zitten en naar de spelers te kijken. Daarna uit eten en bij terugkeer Gary over de plank laten lopen en nog uren met de vr-lasersabels lopen zwaaien.