Ik was de partypooper die liever niet vanaf Crestline vloog, het woei keihard en koud daar en de afstand naar het landingsterrein was nogal groot. Op naar Marshall dus, met Majo’s kleine oude Falcon met ronde bottombar en wielen. In de lucht voelde het meteen vertrouwd, net als m’n eigen kleine Fun. Ik draaide naar wat vermoedelijk de inversie was, keek over de rand van Crestline naar het noorden, zag een ballon langszweven en zocht af en toe een nieuw belletje. Maar ik durf echt nergens naar toe, er is bebouwing van de voet van de bergen tot de horizon en nergens een landingsmogelijkheid. Bovendien heb ik geen internet dus geen makkelijke retrieve als ik ergens anders dan het airpark land. Toen ik een beetje begon uit te zakken zag ik een ander op mijn hoogte en omdat ik perse het landingsterrein voor mij alleen wilde (parapenters mocht ik gewoon negeren, ze leggen echt hun schermen neer als er een zeilvlieger binnen komt) schroefde ik snel naar beneden. De wind stond uit het oosten dus ik moest achter de gebouwen langs maar dankzij het hele fijne vleugeltje ging het helemaal prijsklasse. Afbouwen kon in korte broek maar ’s avonds werd het toch fris. We aten onze rijstschalen rond een gasvuur op het strandje van Owen, Dusty en Kath, Linda, Zac en Majo, Gary, Owen, Jamie en ik. Een beetje als de nazit vroeger op het lierveld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten