Venø en Løkken, noord-Jutland

 

Veno strand

Veno landingsplek

strandcamping Lokken

starthulp voor Wouter

retrieve mercedes

Denen

Kirsty op het duin

Fleming en German

Fleming

Lokkense duinen

gevallen bunkers

bunker

fotografen

De meteo bleef maar veranderen en als je naar buiten keek zag het er ook op Fasterholt heel prima uit. Maar ik was wel klaar met de bedaagde rust in de club. Kirsty had ’s ochtends  nog een conferentie over begrijpelijke taal. Om een uur reden we bijna volgeladen naar het eiland Venø, Daar is een hoge steile duinenrij met een leeg scoutinghuis bovenop. Je rijdt je auto bijna tot aan de startplek waar je met een beetje goeie wil ook zou kunnen landen. De wind stond er perfect op en Kirsty wilde me graag helpen, maar ik durfde niet. Ik stelde me voor hoe ik mezelf beneden zou opsluiten tussen de hoog opgeworpen berg grind, de stekels van de duinrozen en de helling. Of juist tekort zou komen en dan m’n nek breken in de struiken op de aflopende hei van het duin. Dus na een uurtje ronddrentelen en aarzelen besloot ik toch maar geen risico te nemen en reden we naar het vogelreservaat op de noordpunt. Daar mochten e niet in maar we zagen onderweg wel tientallen mannetjsfazanten en wat reetjes.

Vervolgens reden we naar Løkken waar de groep van Rob zat en waar we beslist een strandcamping  moesten nemen volgens Fleming. Daar zitten we nu maar het is nogal koud en je waait je sokken uit dus echt idyllisch is het niet.Het strand is wel prachtig. Het ligt vol met Duitse bunkers die naar beneden zijn gevallen doordat de duinen anderhalve meter per jaar afkalven. Het ziet er uit als een kunstwerk en dat dan tegen een blauwe zee met schuimkoppen en een ondergaande zon.

Onderweg besloten we allebei dat Denemarken best mooi is en de mensen best aardig. Het is allemaal best modern en groen. Maar ook ongelooflijk strak aangeharkt, leeg, en vreselijk saai. We zouden allebei dood gaan als we hier moesten wonen. Als ik ooit terug kom is het voor de club.

Vrijdag

We waren de hele dag op het duin bij Lyngby, tachtig meter hoog en zo’n dertig kilometer lang met een ruim strand waar je met de auto op kan. Toch waagde ik me er niet aan, alleen al het opbouwen zag er akelig uit. Drie vleugels wapperden om nog voordat er iemand in de lucht zat. En de starts waren heftig, ik moest regelmatig met m’n volle gewicht aan de zijkabel hangen om de vleugel in bedwang te houden. Erik, Rob, Wouter, Ivo en Kaspar en later Fleming en German vlogen zich een slag in de rondte maar Michael pakte weer in en ik haalde de vleugel niet eens van de auto. Het was mooi en gezellig en buiten dus het was allemaal niet erg. Het was alleen sneu voor Peter, die pas aankwam toen wij vertrokken.

Op de terugweg wandelden we door Viborg, een aardig plaatsje aan een meer. We aten uitstekende falafel en smerig ijs terwijl de Denen in de file stonden.

Vikingen

De weersvoorspelling zag er vanochtend net wat anders uit: weinig wind vandaag en de hele dag regen morgen. Dus we blijven toch nog maar even. Vanochtend naar Bork voor een vikingen-openluchtmuseum, best aardig. Niet te groot en zeker niet druk en met een paar verklede mensen en wat mooi nagemaakte huizen en meubelen. We mochten zelf brood bakken van lekker gekruid deeg, en met een longbow pijlen schieten. Blijk ik nog best goed in te zijn.

Op de terugweg viel ik bijna in slaap dus het leek me geen denderend idee om nog te vliegen vanavond. In plaats daarvan ging ik mee met Fleming en Michael die Isabella instructie geven. Er komt weer een meisjepiloot aan, een echte leuke. Ze is een tikje zenuwachtig maar niet teveel, ze is verantwoordelijk en actief en ze zeurt niet, ook al heeft ze long covid. Fleming en Michael zijn ook fijne instructeurs, geduldig en kalm en eindeloos behulpzaam.

Fleming woont om de hoek en Michael woont op het veld. In de zomer kunnen ze elke week wel een paar avonden leerlingen optrekken. Die mogen overal landen, ze worden altijd met de auto opgehaald zodat ze niet moe worden van dom sjouwen maar alleen van de vluchtjes zelf. Daardoor kunnen ze veel sneller vooruit gaan dan ik dertig jaar geleden, met hopjes van de duinen af en dan keer op keer door het mulle zand aan een zijkabel omhoog, zodat je na drie keer volkomen op apegapen lag. Ik rookte ook nog en de vleugel was een grote Spirale Competition, met van die pvc buizen voor latten, loeizwaar. Geen wonder dat het een jaar duurde voordat ik m’n brevet had.

Michael in de sleepauto

start Isabella

start Michael

nieuw harnas passen

 

 

Aarhus

een soort Bokrijk maar dan Deens

regenbooggalerij

kerk uit 900

Vandaag leek het niet veel beter te worden dus we vertrokken naar Arhus aan de oostkust. Het moderne kunstenmuseum was de moeite waard en daarna liepen we in de bloedhitte naar de Botanische tuinen en toen was het wel weer klaar. Terug in Fasterholt de auto maar vast volgeladen want morgenochtend zal het regenen en daarna wordt het een paar dagen slecht vliegbaar hier. Er zijn wel nog kansen aan de noordwestkust, waar Rob van der Leeden met z’n groep zit. Dat wordt ‘m dus en zo is het na een weekje ineens weer voorbij.

Deze luxe vind je verder nergens volgens mij. Je hoeft geen meter te lopen, je hoeft je nooit warm aan te kleden, niet af te wassen, je hoeft je niet te vervelen en er is altijd wel een bank of een luie stoel, binnen of op de veranda in de zon met uitzicht op de lierbaan. Ze vragen honderd kronen per nacht per bed of tent en tweehonderd per vliegdag. En dan mag je zo vaak de lucht in als je wil. Wat voor mij maximaal twee of drie keer is, dan heb ik wel weer genoeg gehad.