Venø en Løkken, noord-Jutland

 

Veno strand

Veno landingsplek

strandcamping Lokken

starthulp voor Wouter

retrieve mercedes

Denen

Kirsty op het duin

Fleming en German

Fleming

Lokkense duinen

gevallen bunkers

bunker

fotografen

De meteo bleef maar veranderen en als je naar buiten keek zag het er ook op Fasterholt heel prima uit. Maar ik was wel klaar met de bedaagde rust in de club. Kirsty had ’s ochtends  nog een conferentie over begrijpelijke taal. Om een uur reden we bijna volgeladen naar het eiland Venø, Daar is een hoge steile duinenrij met een leeg scoutinghuis bovenop. Je rijdt je auto bijna tot aan de startplek waar je met een beetje goeie wil ook zou kunnen landen. De wind stond er perfect op en Kirsty wilde me graag helpen, maar ik durfde niet. Ik stelde me voor hoe ik mezelf beneden zou opsluiten tussen de hoog opgeworpen berg grind, de stekels van de duinrozen en de helling. Of juist tekort zou komen en dan m’n nek breken in de struiken op de aflopende hei van het duin. Dus na een uurtje ronddrentelen en aarzelen besloot ik toch maar geen risico te nemen en reden we naar het vogelreservaat op de noordpunt. Daar mochten e niet in maar we zagen onderweg wel tientallen mannetjsfazanten en wat reetjes.

Vervolgens reden we naar Løkken waar de groep van Rob zat en waar we beslist een strandcamping  moesten nemen volgens Fleming. Daar zitten we nu maar het is nogal koud en je waait je sokken uit dus echt idyllisch is het niet.Het strand is wel prachtig. Het ligt vol met Duitse bunkers die naar beneden zijn gevallen doordat de duinen anderhalve meter per jaar afkalven. Het ziet er uit als een kunstwerk en dat dan tegen een blauwe zee met schuimkoppen en een ondergaande zon.

Onderweg besloten we allebei dat Denemarken best mooi is en de mensen best aardig. Het is allemaal best modern en groen. Maar ook ongelooflijk strak aangeharkt, leeg, en vreselijk saai. We zouden allebei dood gaan als we hier moesten wonen. Als ik ooit terug kom is het voor de club.

Vrijdag

We waren de hele dag op het duin bij Lyngby, tachtig meter hoog en zo’n dertig kilometer lang met een ruim strand waar je met de auto op kan. Toch waagde ik me er niet aan, alleen al het opbouwen zag er akelig uit. Drie vleugels wapperden om nog voordat er iemand in de lucht zat. En de starts waren heftig, ik moest regelmatig met m’n volle gewicht aan de zijkabel hangen om de vleugel in bedwang te houden. Erik, Rob, Wouter, Ivo en Kaspar en later Fleming en German vlogen zich een slag in de rondte maar Michael pakte weer in en ik haalde de vleugel niet eens van de auto. Het was mooi en gezellig en buiten dus het was allemaal niet erg. Het was alleen sneu voor Peter, die pas aankwam toen wij vertrokken.

Op de terugweg wandelden we door Viborg, een aardig plaatsje aan een meer. We aten uitstekende falafel en smerig ijs terwijl de Denen in de file stonden.