Ik brak m’n pols de dag na een superfijne vliegdag in Maillen, afgelopen februari. Mooi dat ik gisteren weer lekker gevlogen heb! Het was wel behoorlijk beweeglijk in de lucht en Pavel had al een tijdje niet gesleept dus hij kon het niet allemaal opvangen. Op zo’n driehonderd meter raakte ik in een bocht waar ik met m’n slappe handje niet uit kwam dus om een lockout te voorkomen gooide ik los. Landen dacht ik, maar boven het stuk waar het bos gekapt is kneiterde een enorme bel omhoog en langzaam schroefde ik tot bijna wolkenbasis. Terug tegen de wind in verloor ik alle hoogte en met een prima landing stond ik weer op het veld, voor een tweede, minder mooi vluchtje.
Met Brett terug hadden we het erover hoe ik overal heen liftte als tiener en de lol van verdwalen. Met een doel op weg gaan maar niet weten wat er zal gebeuren, eigenlijk ook waarom overlandvliegen zo leuk is. Dat is avontuur: geluk, hard werken, een beetje inventiviteit en accepteren dat je af en toe doodmoe of doorweekt thuis komt. Af en toe bang bent, maar veel vaker enthousiast over buitenkansjes en onverwachte ontmoetingen.
Hoe ouder we worden hoe meer we kiezen voor veiligheid en comfort. Dat is ook fijn natuurlijk maar over avonturen kan ik tegenwoordig alleen nog maar lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten