St. Genis

Nou had ik wel zin om te vliegen en het leek ook een goeie dag te worden, maar de Chabre was afgesloten voor een wielerwedstrijd. Elk jaar hetzelfde. En ik had geen puf om een lift naar de Longeagne te organiseren, dus we gingen wandelen. Een, twee uurtjes in de Gorge de Riou achter St. Genis, nauwelijks helling en veel schaduw en met een lange lunchpauze bovenop. Eitje dus. Daarna nog een traag rondje in het plan d’eau. Toch stond ik te trillen van de inspanning. Ik ben er duidelijk nog niet en ik wilde meteen maar m’n hangmat in. Maar Mart had gezegd dat ik eigenlijk alleen welkom was op het heetst van de dag, omdat hij dan toch niet kan werken. Op visite dus, en al pratend realiseerde ik me iets belangrijks. Ik mis het wedstrijdvliegen vreselijk omdat ik bij lange na niet al m’n ambities heb waargemaakt. Omdat er niks fijners is dan op goal landen. Omdat het zo’n heerlijk voldaan gevoel is als je een mooie vlucht hebt gemaakt. Maar de oorspronkelijke reden dat ik heel graag wilde gaan hanggliden, ooit toen ik het op m’n elfde op tv had gezien, was de kick van de start. Van een houten vlonder afhollen. En dat doe ik nog steeds, en ik vind het nog steeds fijn. Spannend, overgave vol vertrouwen.

Ik had net bijna alle spullen de tent in gesleept toen het begon te regenen. M’n diepvriesgroente zou geen etmaal goed blijven dus dat moest op, dan maar koken in de tent. Na het onweer nog een tijdje met Martin zitten kletsen en daarna vroeg naar bed, zodat ik vandaag alsnog kan proberen hoe het vliegen gaat.

Bloedjeheet Laragne

Lars-Bo wilde me net iets komen vragen toen Martin ineens opdook. Die vloog ik natuurlijk om de hals en nou blijkt hij ook nog eens speciaal hier te zijn gekomen om mij tijgerbalsem en druppels te bezorgen. Hij had in m’n blog gelezen over m’n gehoest. Hoe lief is dat?!?! En net komt hij Bettina’s electrische fiets aanbieden omdat zij pas over een paar dagen komt. In de supermarkt botste ik op Mart, die ik vanmiddag wilde opzoeken. Ook hier dus.

Jamie is naar huis maar ik werd alsnog gereden, door Atilla, die ook beter doorrijdt dan ik zelf. Heel relaxed om alleen maar te kletsen en bij aankomst meteen een bed in te duiken. Toch ben ik de hele dag minstens zo lethargisch als ik de afgelopen week was. Ik weet niet zeker of het de kinkhoest is of de temperatuur: ook hier is het dik boven de 36 graden maar het is ook erg groen waardoor de warmte veel minder droog is dan in Ager. Ik ga af en toe met kleren en al onder een koude douche staan, en dan maar weer wiegen in m’n hangmat. Hij hangt boven de afvoergreppel in de schaduw en tussen het dommelen door heb ik eindelijk m’n vijf kilo staatsrecht uitgelezen. Daarna toch nog maar even het meertje in voor een minirondje zwemmen, omdat ik al een jaar niet meer gezwommen heb ben ik niet erg in vorm. Maar met Martins stoombadje en de gezelligheid op de camping zal ik snel weer beter zijn.

Laatste dag pre-worlds

Francoise beste vrouw (Sasha is geblesseerd)

Wout Haagdorens op goal na z'n allereerste xc

bespreking verbeterpunten

Aussie airco

 

De taak voor de laatste dag was te lang, en het starten ging traag vanwege de startcondities, dus traditiegetrouw werd het feest tot tien uur uitgesteld. Eerst eten, dan prijsuitreiking, dan dansen. Ze hadden vantevoren alle teams gevraagd om verzoeknummers in te dienen, dus het was heerlijk ouwelulledansen op nummers die iets met vliegen te maken hadden. Ondertussen moest er zoveel geregeld en gekoppeld worden. We haastten ons naar de camping zodat Owens vleugel op Fabiens auto kon. Balasz had Peter Neuenschwangers nummer nodig voor een acute lift naar Interlaken, dus dat vroeg ik aan Didu. Ken zocht een lift voor zichzelf en een andere voor z’n vleugel. Atilla idem maar dan nog ingewikkelder omdat ie eerst z’n huurauto naar Barcelona moet brengen. Hoe deden we dat vroeger zonder whatsapp?

random beelden

 

ik start eindelijk:

lange video van Darren met goeie uitleg van een wedstrijdtaak.

kiekjes van gisteren

Akira en Peter op goal

nabadderen

Hopje

Ik werd wakker met de gedachte dat ik de hele nacht niet gehoest had, om prompt een enorme hoestaanval te krijgen. Desalniettemin voelde ik me fit genoeg om de vleugel mee te nemen. Rond drie uur waren de meesten wel van de berg af en aangezien het akelig stabiel was, niet leuk voor wedstrijdpiloten maar wel lekker rustig voor mij, dacht ik dat ik ook niet tot zes uur hoefde te wachten. Maar ik was wel een enorme partij zenuwachtig! Paco en Serge en Juaki hielpen me de berg af en Jamie en Lou kwamen me als supersupportteam beneden ophalen. Met koud bier. Het was een vluchtje van niks, een hopje eigenlijk, maar ik ben weer even in de lucht geweest en de vakantie is nu echt begonnen.

Ordered launch

Italiaanse team

 

Er zijn 110 class 1 (dus de echte, originele delta’s) piloten, en 27 class 5 (rigids, toestellen die het midden houden tussen een delta en een zweefvliegtuig). Er zijn drie startplekken op de berg, die maar net groot genoeg is voor al die opgebouwde toestellen. Nog even een terzijde: in het Nederlands kunnen we geen onderscheid maken tussen ‘start’ als we het moment dat iemand van de berg af holt bedoelen, en ‘start’ als iemand de virtuele cirkel doorvliegt die aangeeft waar het traject begint om punten te scoren in de wedstrijd.

Op de berg zijn bordjes met nummers in de grond geprikt, en op basis van de ranking wordt bepaald wie bij welk nummer op moet bouwen en in welke volgorde ze van de berg af moeten starten. Ik zeg moeten, maar ze hebben wel een keuze. Ze kunnen besluiten dat ze achteraan in de rij gaan staan, of ik kan ze daar naartoe sturen als ze niet op tijd klaar staan. Uiteraard kan iemand ook besluiten helemaal niet te starten.

De rigids staan bij de verste startplek en daar bouwen ook de zes of zeven early birds op, deltapiloten die zich hebben opgegeven om nog vóór het startwindow open gaat, te starten. De rigids vertrekken eerst, meteen daarna de early birds, en om twee uur beginnen we met het starten van de 110 (min die zes early birds dus) delta’s.

Nou bouw je je toestel op met de rug naar de wind, en zo stap je ook in je harnas en zet je je helm op en doe je je handschoenen aan. Dat betekent dat je niet kan zien wat er op de start gebeurt en dat je dus niet eenvoudig op precies het goeie moment in de rij kan gaan staan. Want je mag niet zomaar in de rij aansluiten, je moet wachten tot jij aan de beurt bent. Om het allemaal nog lastiger te maken is het bloedjeheet in je harnas en is het omdraaien van jezelf met je vleugel een lastige en zware klus, zeker als er allemaal vleugels om je heen staan die je niet wil beschadigen.

Om ze daarbij te helpen lopen Jamie en ik met een lijst rond waarop de startvolgorde is aangegeven, en we vertellen de piloten dat ze zich klaar moeten gaan maken en achter wie ze moeten aansluiten en hoe die er dan uitziet. We hebben een plattegrond waar de nummers op staan van wie waar opgebouwd zou moeten zijn, en we kunnen natuurlijk namen roepen. Want als een piloot eenmaal z’n helm en zonnebril of vizier op z’n kop heeft herken je zelfs je eigen liefje niet meer.

De meeste piloten gedragen zich goed maar er zijn er altijd een paar die te vroeg of veel te laat zijn, meestal omdat ze stiknerveus zijn. En als je een nerveuze piloot probeert op te jagen wordt ie agressief, of gaat het nog langzamer, of raakt ie zo gestresst dat ie straks misschien slecht start. Dus de kunst is om wel te zorgen dat iedereen eerlijk aan de beurt komt en dat mensen doen wat wij zeggen, maar zoveel mogelijk spanning vermijden. Ondertussen zijn er een paar die mijn stresslevel verhogen doordat ze voortdurend komen vragen hoe lang nog voordat zij aan de beurt zijn, bij welk nummer zijn we, moet ik me al klaar maken? En natuurlijk blijf ik ook niet kalm als ik zelf een vergissing maak waardoor iemand onterecht later in de rij terecht komt of veel te lang in z’n hete harnas heeft moeten wachten.

Ik vind het desalniettemin een leuk klusje omdat ik er elke dag bij ben en ik kan echt helpen. Tegelijk zie ik dus nooit het starten zelf, ben ik flink moe en soms verbrand na een of twee uur zorgen voor de volgorde, en krijg ik dus met kwaaie en zenuwachtige en onervaren piloten te maken. Maar goed, het is lollig als we ze allemaal in drie kwartier de berg af hebben en de launch crew nog een paar vrijvliegers helpt, we nog een blik naar boven werpen om te genieten van de gaggle, en dan al roddelend naar beneden rijden. Ik ga m’n hangmat in, Jamie en Lou rijden door naar goal om Owen op te halen. Soms ga ik mee maar meestal heb ik wel genoeg hitte gehad.

Tweede dag

Rustige dag gisteren, we hebben het zo ongeveer wel door weer hoe het het beste werkt. Verschillende startrijen goed gemarkeerd, early birds allemaal op de hogere start, op tijd naar Dani en ook de Brazilianen twintig keer manen om in hun harnas te stappen. Bokito Gustavo en Marco die voor probeert te kruipen. De Koreanen die heel zoet uren in hun harnas, ingehaakt en met helm op klaar staan op nummers 110 en 111 en die nog steeds op mijn teken wachten als de laatste tien allang in willekeurige volgorde naar de startplekken zijn gelopen. We waren in minder dan een uur klaar en de gaggle zag er spectaculair uit. Nadat Jamie en Lou naar goal reden ging ik naar Peter maar die was niet thuis. De rest van de middag dommelde ik in m’n hangmat, pikte Wout en Toon nog even op bij de pigfarm, gezellige borrel bij Klaartje en Joris en op tijd naar bed. Waar ik nu net gebroken uit kom want de kinkhoest is bepaald nog niet over.

Eerste wedstrijddag

Corinna moegestreden

Robert

Het is best een leuke klus om de piloten op volgorde te zetten en zo bij te dragen aan een beetje stressreductie, maar wel pittig. Zeker hier, waar de nummers veel te dicht op elkaar liggen en ook in een onlogisch patroon, waar de tijd tussen launchwindow open en eerste start te kort is, waar we beginnen met een paar misstarts door de westenwind en waar veel nieuwe gezichten zijn van Koreanen en Spanjaarden die ik niet ken en die mij ook niet kennen. En dat met een hoeststemmetje zodat ik minder goed namen over de berg kan brullen.

Desondanks ging het vrij soepel allemaal, met de gebruikelijke Brazilianen die koste wat kost niet willen doen wat iedereen moet doen. De gebruikelijke nieuwelingen die veel te vroeg in de rij gaan staan en daarmee degene blokkeren die vóór hen moet. de gebruikelijke trage jongens die je echt op moet jagen om in hun harnas te stappen. De gebruikelijke vragen hoe lang nog en bij welk nummer zijn we en mag ik naar de andere startplek. Altijd dezelfden die dreigen te pushen. En gelukkig vooral ook de gebruikelijke lieverds die grappen maken of me bedanken.

Owen was stikzenuwachtig geweest ’s ochtends en ze hadden net zo slecht geslapen als ik, Jamie begint ook zo te hoesten. Maar terwijl iedereen uitzakte bleef hij toch dapper doorvliegen en uiteindelijk landde hij als derde op goal. Jamie was helemaal blij en goal was supergezellig en het water in het meer was zalig en ik kreeg een heerlijk koud biertje van Norbert. Uitstekende dag.

Kloof

Ik voelde me fit genoeg om met de Amerikanen naar de gorge te gaan. Ik had graag met de oprechte Trumpist in het gezelschap gepraat maar het werd de militair, die heel schattig bleef vragen in welke stad The Hague lag. Ik begreep de vraag niet tot de ontdekking dat hij dacht dat The Hague de naam van het internationale strafhof is.

Na de vreugde over het terugtreden van Biden bespraken we serieuze kwesties: hoe kan een taak geldig zijn als er 112 (aantal piloten) x 45 seconden startbare lucht : 2 (startrijen) zijn geweest, terwijl iedereen 60 seconden krijgt bij een push? Als de achterste piloot meteen pusht heeft iedereen recht op dertig seconden bedenktijd (behalve de pusher) en dertig seconden aaneengesloten startbare starttijd. Komt op 111 x 60 + 1 x 30. Of de helft daarvan omdat de push alleen geldt voor de startrij van de pusher. Afijn, heel ingewikkeld en goed om door te nemen want ik was vergeten dat piloten naar achteren moeten als ze besluiten niet te starten. En vooral omdat het weer mooi was om te zien wat een goeie steward Jamie is en hoeveel kennis en ervaring er nodig is voor goeie officials. Ik heb wel eens overwogen om m’n vinger op te steken om official te worden, maar dat zou een lange weg worden. En ja kan bijna niet vliegen.

Ik hoopte dat ik aan de beterende hand was maar helaas, het was een nacht hoesten in plaats van slapen. Vandaag dus weer niet vliegen.

Registratiedag

Typische dagen in Ager: na m’n ontbijt op de bank op het terras neerstrijken, niks doen en dan ineens ontdekken dat het al twee uur is. Om met de Belgen naar de brug te verkassen waar we het niks doen ijverig voortzetten. Tussendoor nog even met Jamie naar de start om de nummers te bekijken. En ja hoor, ze lagen veel te dicht bij elkaar en bovendien in een onhandig patroon – we hebben Trudy nodig! ’s Avonds pilot briefing in de ruine van de kerk bovenop het dorp, wat een schitterende lokatie voor een briefing. Ik hoefde er natuurlijk niet bij te zijn maar er waren nog een paar nieuw aangekomen mensen om te begroeten, te kiezen tussen Atilla en Balasz als bijrijder, en ik vond het schouwspel wel leuk. Elke grote internationale wedstrijd herhaalt zich hetzelfde ritueel: één van de piloten windt zich op over iets, de meetdirector probeert zich er zo goed mogelijk uit te redden en uiteindelijk legt Gordon uit hoe het zit. Daarna gaat Elena tot in absurd detail uitleggen hoe de trackers bediend moeten worden en uiteindelijk kan iedereen opgelucht aan het bier en de olijven. Maar dat was niet meer aan mij besteed want ik werd opgegeten door de mugjes.

Pyreneeën

De symptomen van kinkhoest zijn: maandenlang heftig hoesten en kokhalzen tegelijk. Een gezwollen keel zodat je denkt dat je stikt. Hoofdpijn. Spierpijn in je buik en ribbenkast. Lethargie. Domheid. Gebrek aan zin om te vliegen of te zwemmen. Daar komt m’n frozen shoulder nog bij die het geen feest maakt om door de bergen te rijden, al zijn ze nog zo mooi. Dit alles gecombineerd met een paar opvliegers en 36 graden is een bezoeking.

Desalniettemin ben ik dik tevreden met plek 134 in de beste schaduw van de camping en met een paar prima hangmatbomen. Ik sta naast de Hongaren en de Belgen. tenminste Atilla Kis en Laszlo niet Atilla Bertok en Balasz. M'n twee lievelingsDuitsers staan hogerop. Dichtbij het douchehok en zo te horen niet al te veel kleine kinderen. De tent heeft z'n beste tijd gehad, honderden uren uv en storm laten hun sporen na. Elk jaar denk ik nog een keertje, het is zo'n heerlijk ding, maar elk jaar blijkt er weer een onderdeel vergaan. Misschien op de terugweg nog een keer langs de Decathlon.

Over een uurtje ofzo zullen de piloten wel thuis komen en ik neem aan dat er vanavond een prijsuitreiking is. Zoals gewoonlijk de hele top veertig vol met al m’n favorieten. Ik hou van ze allemaal.