Ordered launch

Italiaanse team

 

Er zijn 110 class 1 (dus de echte, originele delta’s) piloten, en 27 class 5 (rigids, toestellen die het midden houden tussen een delta en een zweefvliegtuig). Er zijn drie startplekken op de berg, die maar net groot genoeg is voor al die opgebouwde toestellen. Nog even een terzijde: in het Nederlands kunnen we geen onderscheid maken tussen ‘start’ als we het moment dat iemand van de berg af holt bedoelen, en ‘start’ als iemand de virtuele cirkel doorvliegt die aangeeft waar het traject begint om punten te scoren in de wedstrijd.

Op de berg zijn bordjes met nummers in de grond geprikt, en op basis van de ranking wordt bepaald wie bij welk nummer op moet bouwen en in welke volgorde ze van de berg af moeten starten. Ik zeg moeten, maar ze hebben wel een keuze. Ze kunnen besluiten dat ze achteraan in de rij gaan staan, of ik kan ze daar naartoe sturen als ze niet op tijd klaar staan. Uiteraard kan iemand ook besluiten helemaal niet te starten.

De rigids staan bij de verste startplek en daar bouwen ook de zes of zeven early birds op, deltapiloten die zich hebben opgegeven om nog vóór het startwindow open gaat, te starten. De rigids vertrekken eerst, meteen daarna de early birds, en om twee uur beginnen we met het starten van de 110 (min die zes early birds dus) delta’s.

Nou bouw je je toestel op met de rug naar de wind, en zo stap je ook in je harnas en zet je je helm op en doe je je handschoenen aan. Dat betekent dat je niet kan zien wat er op de start gebeurt en dat je dus niet eenvoudig op precies het goeie moment in de rij kan gaan staan. Want je mag niet zomaar in de rij aansluiten, je moet wachten tot jij aan de beurt bent. Om het allemaal nog lastiger te maken is het bloedjeheet in je harnas en is het omdraaien van jezelf met je vleugel een lastige en zware klus, zeker als er allemaal vleugels om je heen staan die je niet wil beschadigen.

Om ze daarbij te helpen lopen Jamie en ik met een lijst rond waarop de startvolgorde is aangegeven, en we vertellen de piloten dat ze zich klaar moeten gaan maken en achter wie ze moeten aansluiten en hoe die er dan uitziet. We hebben een plattegrond waar de nummers op staan van wie waar opgebouwd zou moeten zijn, en we kunnen natuurlijk namen roepen. Want als een piloot eenmaal z’n helm en zonnebril of vizier op z’n kop heeft herken je zelfs je eigen liefje niet meer.

De meeste piloten gedragen zich goed maar er zijn er altijd een paar die te vroeg of veel te laat zijn, meestal omdat ze stiknerveus zijn. En als je een nerveuze piloot probeert op te jagen wordt ie agressief, of gaat het nog langzamer, of raakt ie zo gestresst dat ie straks misschien slecht start. Dus de kunst is om wel te zorgen dat iedereen eerlijk aan de beurt komt en dat mensen doen wat wij zeggen, maar zoveel mogelijk spanning vermijden. Ondertussen zijn er een paar die mijn stresslevel verhogen doordat ze voortdurend komen vragen hoe lang nog voordat zij aan de beurt zijn, bij welk nummer zijn we, moet ik me al klaar maken? En natuurlijk blijf ik ook niet kalm als ik zelf een vergissing maak waardoor iemand onterecht later in de rij terecht komt of veel te lang in z’n hete harnas heeft moeten wachten.

Ik vind het desalniettemin een leuk klusje omdat ik er elke dag bij ben en ik kan echt helpen. Tegelijk zie ik dus nooit het starten zelf, ben ik flink moe en soms verbrand na een of twee uur zorgen voor de volgorde, en krijg ik dus met kwaaie en zenuwachtige en onervaren piloten te maken. Maar goed, het is lollig als we ze allemaal in drie kwartier de berg af hebben en de launch crew nog een paar vrijvliegers helpt, we nog een blik naar boven werpen om te genieten van de gaggle, en dan al roddelend naar beneden rijden. Ik ga m’n hangmat in, Jamie en Lou rijden door naar goal om Owen op te halen. Soms ga ik mee maar meestal heb ik wel genoeg hitte gehad.