31 december 2009

Oud en nieuw



De koelkast dreunt, de airco bromt, de ventilator zoeft, Cameron snurkt, het is doodstil. Eindelijk, nadat de bakstenen de muren uittrilden door de gigantische herrie van de band. Arme Hans en Christine, ze liggen er boven en oordoppen zijn lachwekkend tegenover zoveel decibellen.
Ik ben vroeg op doordat ik nauwelijks gedronken heb gisteravond en om half een ofzo in bed lag. Weer een saai begin van een nieuw jaar, maar dat is wel ok, we wensten elkaar een zo saai mogelijk jaar toe. Het zou mooi zijn als er totaal niks gebeurt in 2010.

Corryong


Geweldig gevlogen, ook al moest ik na twee uurtjes echt landen wegens koppijn en oververmoeidheid. Dat heb ik aan Blenkie en Djenghis te danken, wat een ontzettende eikels. Ik heb sinds vertrek uit Den Haag geen nacht goed geslapen, dus gisteravond lag ik heerlijk om half tien met een slaappilletje op te knorren. De lolbroeken vonden het leuk om tegen elf uur ons te bellen, zodat ik weer uren wakker lag. Een tweede slaappil hielp wel enigszins maar ik voelde me vanochtend mega brak. Het ergste is dat ze wisten dat we vroeg naar bed gingen omdat ik zo moe ben. Nooit meer in mijn team dus.
Ondanks die ellende toch een goeie dag gehad. Vanmorgen met de Fun vier hopjes gemaakt, om te proberen toch nog ns te werken aan m’n landingen. Het werkte ook nog. Cameron is een ontzettend goeie coach, hij ziet precies wat er gebeurt en hij geeft precies de goeie aanwijzingen. Ik blijf eikelen met m’n grondfase, en we ontdekten dat het er mee te maken heeft dat ik al vrij hoog in de verte ga kijken (ooit een uitstekend advies van Dennis Pagen, maar ik doe het gewoon te vroeg). Vier hopjes, bloedjeheet, Camo droeg iedere keer de vleugel naar boven maar ik was toch op apegapen. Daarna naar boven, de LitespeedS opgebouwd, en als eerste van een groepje van zes of zeven delta’s de berg af. Het is een schitterende start hier in Corryong, maar de wind was eigenlijk vooral van opzij en achter, dus het was een kwestie van lang wachten en op een goed moment ook niet aarzelen. Ik vind het altijd weer heerlijk dat ik me op dit punt compleet zeker voel, dit kan ik gewoon goed. Na mij duurde het een hele tijd voor de volgende kon starten, ik zag het rijtje groeien, dus ik had de lucht lekker voor mij alleen. Het ging goed omhoog, en er waren wolken opwind dus daar stak ik heen. Een tijdje later zakte ik bijna uit, maar kon ik toch weer naar boven krabbelen. Ondertussen werd ik moe, dus ik vond het welletjes en stak naar het vliegveld. Daar ging het echter zo goed omhoog dat ik dat toch niet met goed fatsoen kon laten liggen. Dan maar naar het bombout veld, waar de auto’s staan. Het zag er alleen niet echt als een mooi veld uit en ondertussen had ik echt stekende koppijn, dus ik wilde in ieder geval ergens landen waar schaduw is en misschien iets te drinken. De camping dus, maar ik zag het nergens. Terug, naar het dorp, en gebuikland in een perfect veld. Na het inpakken kreeg ik direct een lift naar de pub, waar ze gelukkig nog een reservesleutel hadden voor onze kamer. Nou maar hopen dat Blenkie en Djenghis de auto’s ophalen, dat zijn ze ons wel verschuldigd.

30 december
Shitshitshit Christine is op weg naar het ziekenhuis in Sydney om een specialist te zien. Ze is bij haar eerste start in Rylestone voor de dolly terecht gekomen, fuck ik stond echt te janken net. Ik had me er zo op verheugd dat we hier samen zouden vliegen, ik heb haar ook overgehaald omdat ze aarzelde over het slepen, maar ik was er zo absoluut zeker van dat ze het gewoon zou kunnen. Ze is verdorie een betere piloot dan ik, en fit, en ze had al een paar uitstekende sleeps gedaan in Duitsland. Klote m’n vriendinnetje de eerste vliegdag in AustraliĆ«, de eerste keer dat ze in AustraliĆ« is, pats gelijk kapot. Ik was er niet eens om d’r vast te houden, te troosten, samen te grienen. We gingen elkaar morgen weer zien in Forbes, Cameron is de hele dag druk aan het bellen om de reservering rond te maken.
Geen idee hoe het nu verder gaat, als ze in Sydney moet blijven wil ik daar ook heen. Hans moet terug naar Rylestone omdat Kari en Virpi nog niet eens weten wat er aan de hand is, ze hebben geen telefoonontvangst in Rylestone.

Volgens de meteokaarten gaat het overal in oost-AustraliĆ« regenen vanaf morgen. Moeilijk te geloven, het is hier in Corryong blauw, bloedheet, met heerlijke rustige termiek tot 2800 m. Ik heb bijna drie uur gevlogen, met Cameron op m’n hielen maar ik was te moe om een taak van 100 km te doen (ik had er nu 54, beetje mini in dit gebied maar het was gewoon leuk). Ik heb sinds september niet meer gevlogen en ik merk dat alles meteen weer pijn doet, m’n benen, opgesloten in het harnas en m’n nek en onderarmen. En m’n meest verse kneuzing, gisteren gleed ik uit in de douche en ik stootte m’n arm tegen de deurpost. Erg pijnlijk.
Ik was ook op apegapen van de vijf hopjes van vanmorgen, jeetje dat was ik bijna vergeten hoe zwaar dat is. Fantastisch dat ik de kans weer eens krijg om echt gedetailleerd aan m’n landingen te werken (en op m’n starts krijg ik toch ook nogal wat commentaar, ondanks m’n zelfvertrouwen), en Cameron sleepte iedere keer m’n vleugel naar boven, maar jeetje wat was ik compleet uitgeteld. Toen ik zei dat ik dat sinds m’n eerste lessen zestien jaar geleden, en sinds de bijlessen bij Diederik, niet meer gedaan heb, drong het ook tot me door dat ik dus ook zestien jaar ouder ben inmiddels. M’n spieren ontkennen het niet, ook al doe ik nog zo m’n best om vooral niet ouder te worden. Bah. Bovendien lukte het ook weer niet goed, ik maak eigenlijk op ieder detail van een landing wel foutjes en alles bij elkaar telt dat toch op tot bovenmatige spanning, verkeerde inschattingen, een buiklanding aan het eind en geen marge voor gevaarlijke situaties. M’n landing vanmiddag was op m’n voeten en naast de boom waar ik in wilde pakken, maar ik heb wel gesjoemeld want ik moest m’n droguechute gebruiken. Veel te hoog op final, op een mega mega mega groot veld met een fijn briesje tegen, en toch nog een overshoot maken. Morgen maar weer hopjes, als het weer nog wil.

31 december, Forbes
Het is heet, klam, en de lucht onderweg was absoluut fantastisch. We hadden natuurlijk moeten vliegen maar we moesten rijden, en ook nog een band verwisselen die gisteravond compleet aan stukken scheurde op de berg. Het hotel loopt langzaam vol. Hopelijk gaan Hans en Christine vanavond mee eten zoals gepland, maar Christine heeft een kapot hoornvlies en ze is harstikke moe. Dikke kans dat ze gelijk een bed in duikt als ze aankomen.

26 december 2009

Regen

De hele dag regen, grauwe lucht, wind, temperaturen onder de 18 graden. Brrrr. Na een traag ontbijt met z’n vieren de auto ingedoken, en de ene na de andere kustsite bekeken. Het bleef pestweer dus de vleugels kwamen het dak niet af. Na een late lunch en wat boodschappen gaan we vroeg naar bed. Al die perongeluk teveel opgenomen vakantiedagen, gewoon weggewaaid.

25 december 2009

geluiden


Gezellig gelunchd met Camerons familie en Hans en Christine, maar verdorie net toen we hun vleugels wilden opzetten om daarna aan de duinen te gaan vliegen begon het te regenen. Vandaag voelde ik me helemaal fit om te vliegen, ondanks de korte nacht. Die was niet kort door de jetlag maar door het krankzinnige geschreeuw van de kookaburra’s, om een uur of vier. Het stikt hier van de vogels die zich voordoen als een koelkast die aanslaat, of een electrische alarmklok, of rinkelende belletjes. Kookaburra’s klinken als gevaarlijk gestoorde apen.
De cicades vanmiddag maakten zo’n herrie dat het pijn aan je oren deed, zonder overdrijving, we moesten hard schreeuwen om ons verstaanbaar te maken. Toen het afgekoeld was (koud, truien en jassentemperaturen) waren ze stil.

24 december 2009

Vleugels binnen



Een hoop drama en vooral enorme rekeningen verder, maar hehe de vleugels zijn er en de mijne is inmiddels langgepakt en van een verse upright voorzien. Ondertussen heb ik nog nauwelijks geslapen, ’s nachts ben ik gewoon wakker en overdag hebben we teveel dingen te doen en teveel te praten om bij te slapen. Ik ben dus veel te ver heen om te vliegen, en ondertussen lijkt het weer slechter te worden dus het ziet er naar uit dat ik voorlopig ook niet de lucht in kom. On the sunny side Hans en Christine komen morgen aan. We pikken ze op vanaf de kerslunch bij Camerons moeder, pakken hun vleugels uit op het gazon daar en hopelijk kunnen we ’s middags dan toch even wat lucht happen.

22 december 2009

Ik ben er weer

Het goeie van jetlag en reismoeheid en gewoon zo’n veertig uur nauwelijks slapen is dat ik helemaal vanzelf mentaal totaal hier ben. Ik sjok gewoon als een zombie achter Cameron aan, het hoofd staat uit en in m’n lijf zit ook al geen energie. Als de grote rijstebrijberg waar je doorheen eet om bij Luilekkerland te komen. Beam me up Scotty, geen werk geen politiek geen Nederland meer in m’n systeem. Uitgespoeld door het oversteken van de wereld.
Het is allemaal erg vertrouwd en bijna gewoon, op een leuke manier. De temperatuur, warm en zweterig, ik pas me redelijk makkelijk aan. Ik weet de weg, herken de typische Australische jongeman van onbestemde leeftijd. Iedere natie heeft wel z’n stereotypen, maar hier lopen ze ook echt met duizenden rond. Stevige blonde knappe ideale schoonzonen, sterk en gezond en gebruind, vriendelijk maar wel een beetje saai omdat ze zo inwisselbaar zijn. De vrouwen zijn ietsje minder typisch, al geloof ik niet dat je ze ergens anders zo massaal in een minuscuul doorkijk babydolletje ziet rondlopen. O ja ik herken de kledingvoorschriften ook weer, vrijwel iedereen in halflange korte broek, sokken en schoenen, bloot bovenlijf of een hempje of openhangende kleurige bloes. In de stad, in winkels, overal. Ik val maar een heel klein beetje uit de toon met m’n sportbroekje, ik had niks anders zo gauw bij de hand. M’n tas zit nog in de kist, en die staat nu bij quarantaine. Erg jammer want het leek er even op dat we ‘m meteen konden ophalen, maar na een uur tussen de ronkende vrachtwagens te hebben gewacht bleek het toch nog net niet in orde te zijn. Ik maak me zorgen omdat Gijs’ vleugel nat in de kist is gegaan, er zal wel schimmel in zitten.
Een uurtje iedereen gegroet in de fabriek, heerlijk om Bill weer te kunnen omhelzen. Ik ben altijd benauwd dat ie er op een dag niet meer zou zijn, ook al is dat natuurlijk volstrekt ondenkbaar. Hij vroeg weer naar Wendela, daardoor merk ik dat hij toch wel erg oud wordt want dat was bijna tien jaar geleden en ik ben inmiddels voor de vierde keer hier. Maar dan vraagt hij ook gelijk naar Rinus, dus hij weet nog steeds precies waar ie mee bezig is. Ik heb verteld dat Rinus een supergoeie tugpiloot is, enorm considerate, hoogstens onervaren in de ruige lucht van Forbes. Als ie zich er al zorgen over maakt zal dat meer zijn omdat hij wil dat de deltisten het makkelijk hebben, dan om zichzelf.
Het is vijf uur, als ik nu ga liggen kom ik voorlopig niet meer uit m’n coma. Ah well, opblijven gaat toch niet lukken.

21 december 2009

halverwege



De vertraging van zeven uur voordat we eens een keer opstegen was een complete slapstick. Niet erg, want wij waren upgraded naar businessclass omdat we standby hadden gestaan vanwege een te vol vliegtuig. Met de benen gestrekt en een glas wijn in de hand wachtten we af of we ooit nog wegkwamen. Eerst was er een onduidelijke vertraging vanwege de sneeuw, toen lukte het niet om van de gate weg te komen omdat de rampe te glad was, toen moesten we wachten op de de-icing, toen was het Russische luchtruim gesloten omdat we zo laat waren, toen moesten we opnieuw tanken omdat we al uren stroom hadden zitten te verbruiken, toen was de tankwagen kapot. Af en toe kwam de steeds gefrustreerder gezagvoerder over de intercom met excuses en nog meer excuses. Maar wij zaten met z’n tienen te giechelen in de businessclass, omdat we niet gewend zijn om zo belachelijk luxe te zitten. Als je de stoel helemaal platlegde was het een comfortabel bed, te groot voor mij.
Door dit alles mis ik natuurlijk wel m’n aansluiting in Hongkong, dus ik zit nu met een toevallig reismaatje Tal te wachten op onze avondvlucht. Gijs is richting Adelaide, daar hoef ik me geen zorgen om te maken, en ik heb een sms van Cameron dat onze vleugels morgen vrijgegeven worden. De reis begint goed!

19 december 2009

Klaar voor Oz

Voor de vierde keer naar Oz, dus ik heb zo langzamerhand een paar truukjes om in ieder geval de reis te overleven. Slaappillen en oordoppen voor onderweg, korte broek bij de hand voor Sydney (’t is weer tussen de 35 en 40 graden), boodschappenlijstje voor de eerste jetlag –dag paraat. Cameron haalt me op, helaas nog zonder de kist met vleugels want die staat nog ergens op de kade tussen tonnen andere cargo. Dat is toch iedere keer weer een drama, vleugels versturen. Het lijkt goedkoop per schip maar iedere mafketel die er onderweg een blik op werpt stuurt weer een extra rekening met twintig ondoorgrondelijke items. Als je de spullen te vroeg aanlevert (zoals deze keer dus) laten ze de kist vrolijk nog een paar weken in Delft slingeren voordat ze ‘m op een schip naar de onderkant van de wereld zetten. Agenten, transporteurs, douaniers, belastingpapieren drugscontrole carantaine beestjesinspectie, iedereen is er op uit om zoveel mogelijk vertraging en zo hoog mogelijke kosten te veroorzaken.
Nou ja, Kari en Virpi komen pas volgende week aan, Gijs vliegt eerst naar Adelaide dus die heeft z’n vleugel pas in januari nodig, en Cameron heeft nog wel een enkeldoekertje voor me liggen. De ergste schade zou dus vooral de ergernis kunnen zijn en een dag op en neer naar Sydney rijden, als de Australische douane me tenminste niet opnieuw probeert te flessen (twee jaar geleden hebben ze me 800 dollar afhandig gemaakt uit pure lamlendigheid, wat een drama).
Nog even een kiekje van hiero, om me eraan te herinneren hoe goed ik het heb als ik zwetend door de bush loop te strompelen.

05 december 2009

Ouders

Mensen die me het vliegen hebben gegeven: Bill Moyes, m'n moeder, Henk & Pien, Dennis, Jan Huijbers. Rare mensen. Het zijn m'n ouders en ik voel me als hun kind.