Gezellig gelunchd met Camerons familie en Hans en Christine, maar verdorie net toen we hun vleugels wilden opzetten om daarna aan de duinen te gaan vliegen begon het te regenen. Vandaag voelde ik me helemaal fit om te vliegen, ondanks de korte nacht. Die was niet kort door de jetlag maar door het krankzinnige geschreeuw van de kookaburra’s, om een uur of vier. Het stikt hier van de vogels die zich voordoen als een koelkast die aanslaat, of een electrische alarmklok, of rinkelende belletjes. Kookaburra’s klinken als gevaarlijk gestoorde apen.
De cicades vanmiddag maakten zo’n herrie dat het pijn aan je oren deed, zonder overdrijving, we moesten hard schreeuwen om ons verstaanbaar te maken. Toen het afgekoeld was (koud, truien en jassentemperaturen) waren ze stil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten