Corryong

Geweldig gevlogen, ook al moest ik na twee uurtjes echt landen wegens koppijn en oververmoeidheid. Dat heb ik aan Blenkie en Djenghis te danken, wat een ontzettende eikels. Ik heb sinds vertrek uit Den Haag geen nacht goed geslapen, dus gisteravond lag ik heerlijk om half tien met een slaappilletje op te knorren. De lolbroeken vonden het leuk om tegen elf uur ons te bellen, zodat ik weer uren wakker lag. Een tweede slaappil hielp wel enigszins maar ik voelde me vanochtend mega brak. Het ergste is dat ze wisten dat we vroeg naar bed gingen omdat ik zo moe ben. Nooit meer in mijn team dus.
Ondanks die ellende toch een goeie dag gehad. Vanmorgen met de Fun vier hopjes gemaakt, om te proberen toch nog ns te werken aan m’n landingen. Het werkte ook nog. Cameron is een ontzettend goeie coach, hij ziet precies wat er gebeurt en hij geeft precies de goeie aanwijzingen. Ik blijf eikelen met m’n grondfase, en we ontdekten dat het er mee te maken heeft dat ik al vrij hoog in de verte ga kijken (ooit een uitstekend advies van Dennis Pagen, maar ik doe het gewoon te vroeg). Vier hopjes, bloedjeheet, Camo droeg iedere keer de vleugel naar boven maar ik was toch op apegapen. Daarna naar boven, de LitespeedS opgebouwd, en als eerste van een groepje van zes of zeven delta’s de berg af. Het is een schitterende start hier in Corryong, maar de wind was eigenlijk vooral van opzij en achter, dus het was een kwestie van lang wachten en op een goed moment ook niet aarzelen. Ik vind het altijd weer heerlijk dat ik me op dit punt compleet zeker voel, dit kan ik gewoon goed. Na mij duurde het een hele tijd voor de volgende kon starten, ik zag het rijtje groeien, dus ik had de lucht lekker voor mij alleen. Het ging goed omhoog, en er waren wolken opwind dus daar stak ik heen. Een tijdje later zakte ik bijna uit, maar kon ik toch weer naar boven krabbelen. Ondertussen werd ik moe, dus ik vond het welletjes en stak naar het vliegveld. Daar ging het echter zo goed omhoog dat ik dat toch niet met goed fatsoen kon laten liggen. Dan maar naar het bombout veld, waar de auto’s staan. Het zag er alleen niet echt als een mooi veld uit en ondertussen had ik echt stekende koppijn, dus ik wilde in ieder geval ergens landen waar schaduw is en misschien iets te drinken. De camping dus, maar ik zag het nergens. Terug, naar het dorp, en gebuikland in een perfect veld. Na het inpakken kreeg ik direct een lift naar de pub, waar ze gelukkig nog een reservesleutel hadden voor onze kamer. Nou maar hopen dat Blenkie en Djenghis de auto’s ophalen, dat zijn ze ons wel verschuldigd.

30 december
Shitshitshit Christine is op weg naar het ziekenhuis in Sydney om een specialist te zien. Ze is bij haar eerste start in Rylestone voor de dolly terecht gekomen, fuck ik stond echt te janken net. Ik had me er zo op verheugd dat we hier samen zouden vliegen, ik heb haar ook overgehaald omdat ze aarzelde over het slepen, maar ik was er zo absoluut zeker van dat ze het gewoon zou kunnen. Ze is verdorie een betere piloot dan ik, en fit, en ze had al een paar uitstekende sleeps gedaan in Duitsland. Klote m’n vriendinnetje de eerste vliegdag in Australië, de eerste keer dat ze in Australië is, pats gelijk kapot. Ik was er niet eens om d’r vast te houden, te troosten, samen te grienen. We gingen elkaar morgen weer zien in Forbes, Cameron is de hele dag druk aan het bellen om de reservering rond te maken.
Geen idee hoe het nu verder gaat, als ze in Sydney moet blijven wil ik daar ook heen. Hans moet terug naar Rylestone omdat Kari en Virpi nog niet eens weten wat er aan de hand is, ze hebben geen telefoonontvangst in Rylestone.

Volgens de meteokaarten gaat het overal in oost-Australië regenen vanaf morgen. Moeilijk te geloven, het is hier in Corryong blauw, bloedheet, met heerlijke rustige termiek tot 2800 m. Ik heb bijna drie uur gevlogen, met Cameron op m’n hielen maar ik was te moe om een taak van 100 km te doen (ik had er nu 54, beetje mini in dit gebied maar het was gewoon leuk). Ik heb sinds september niet meer gevlogen en ik merk dat alles meteen weer pijn doet, m’n benen, opgesloten in het harnas en m’n nek en onderarmen. En m’n meest verse kneuzing, gisteren gleed ik uit in de douche en ik stootte m’n arm tegen de deurpost. Erg pijnlijk.
Ik was ook op apegapen van de vijf hopjes van vanmorgen, jeetje dat was ik bijna vergeten hoe zwaar dat is. Fantastisch dat ik de kans weer eens krijg om echt gedetailleerd aan m’n landingen te werken (en op m’n starts krijg ik toch ook nogal wat commentaar, ondanks m’n zelfvertrouwen), en Cameron sleepte iedere keer m’n vleugel naar boven, maar jeetje wat was ik compleet uitgeteld. Toen ik zei dat ik dat sinds m’n eerste lessen zestien jaar geleden, en sinds de bijlessen bij Diederik, niet meer gedaan heb, drong het ook tot me door dat ik dus ook zestien jaar ouder ben inmiddels. M’n spieren ontkennen het niet, ook al doe ik nog zo m’n best om vooral niet ouder te worden. Bah. Bovendien lukte het ook weer niet goed, ik maak eigenlijk op ieder detail van een landing wel foutjes en alles bij elkaar telt dat toch op tot bovenmatige spanning, verkeerde inschattingen, een buiklanding aan het eind en geen marge voor gevaarlijke situaties. M’n landing vanmiddag was op m’n voeten en naast de boom waar ik in wilde pakken, maar ik heb wel gesjoemeld want ik moest m’n droguechute gebruiken. Veel te hoog op final, op een mega mega mega groot veld met een fijn briesje tegen, en toch nog een overshoot maken. Morgen maar weer hopjes, als het weer nog wil.

31 december, Forbes
Het is heet, klam, en de lucht onderweg was absoluut fantastisch. We hadden natuurlijk moeten vliegen maar we moesten rijden, en ook nog een band verwisselen die gisteravond compleet aan stukken scheurde op de berg. Het hotel loopt langzaam vol. Hopelijk gaan Hans en Christine vanavond mee eten zoals gepland, maar Christine heeft een kapot hoornvlies en ze is harstikke moe. Dikke kans dat ze gelijk een bed in duikt als ze aankomen.