Het was uren rijden en vooral zoeken naar Interlaken, Beatenberg, maar het was allemaal even schitterend. Blauwe lucht, groene spiegelgladde meren, witte bergen. Schitterend schitterend. Overal waar we fout konden rijden deden we dat ook, dus pas tegen een uur of vier waren we klaar om te starten. Ik was enigszins nerveus vanwege het onbekende gevoel van het harnas, stijf en de boot is enorm lang dus je loopt nog giraffiger dan normaal, maar de startplek zag er perfect uit en Leo en Maya vonden het helemaal prima dat ik als eerste zou gaan.
De start was een eitje, maar toen ik m’n rits probeerde dicht te trekken had ik ineens m’n Jack-the-ripper in m’n hand, zonder borgtouwtje. Shit. Eerst dat ding teruggefrot, ondertussen geprobeerde de piepjes te pakken, en op zoek naar m’n rits. Die zat helaas volkomen vast, en na tien pogingen gaf ik het op. Mogelijk daardoor lukte het niet om de angle of dangle te wijzigen, ik kon in de verste verte m’n butt lever niet vinden hoe enthousiast ik m’n reet ook de lucht in duwde, en voor ik goed en wel met m’n nieuwe speelgoed had kunnen rommelen moest ik alweer landen. Dat bleek nog een volgend dramaaatje op te leveren want in plaats van m’n beenbanden hing ik volledig met m’n tieten op de veiligheidsgesp, heel onaangenaam. M’n landing was wel prima, nogal makkelijk in een megawei met een fijn zacht windje.
Nou ben ik sjagrijnig, ik ben moe van al het rijden en net roept Nic dat m’n harnas lekt, ja hoor twee liter water uit m’n waterzak heeft fijn m’n gloednieuwe harnas + chute ingewijd. Beter dat ik vroeg naar bed ga.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten