Los Angeles

In Chicago moest ik hard rennen om m’n aansluiting te halen, dus het begon al goed dat dat op het nippertje lukte. Bovendien kon ik m’n stoel ruilen voor een raamplaatsje, net achter de vleugel, en na de sneeuw in Chicago werd het al snel helder en zonnig, eind van de middag met een rooiige gloed en scherpe schaduwen. We vlogen vrij laag, ik schat zo’n 8 km hoogte, ieder detail was te zien. Urenlang zat ik met m’n nek in een kramp gedraaid om naar het landschap te kijken, zo verschrikkelijk mooi. Misschien wel mooier nog dan Afrika, en zeker gevarieerder en spannender dan Australië. Tegen de tijd dat we in LA aankwamen was ik euforisch. De aarde is zo ontzettend super geweldig, zo fijn dat we hier kunnen leven, ik kan er geen genoeg van krijgen. En de waanzinnige mogelijkheid om ’s ochtends in de motregen de tram in Den Haag te halen, en dan een uur of vijf ‘savonds tussen de palmen landen, meteen m’n koffertje van de band halen, op dat moment komen Antoinette en Andrew aan, super! Ik kwam niet meer van m’n high af, ook al zal het deels jetlag induced zijn geweest en het zware bier (plus het feit dat ik sinds de vroege ochtend niks meer te eten had gehad, omdat je aan boord voor alles moet betalen) hielp ook. Heel gaaf ook om hun huis nou eens van binnen te zien, de hond, de jasmijn te ruiken, het was gezellig en ik heb ook nog best redelijk geslapen. Hoera!