Beslissingen nemen is meestal lastig, helemaal vervelend wordt het als je het ene na het andere foute besluit neemt. Het begon natuurlijk al met die tweede grappa gisteravond. En dan vanmorgen, niet eerst langs het landingsterrein om te overleggen met de locals. Alle zooi langs het modderpad naar de start sjouwen terwijl de eerste regendruppels beginnen te vallen. Te snel weer inpakken omdat het regent. Wel een half uur met Christian kletsen, om dan alsnog te vertrekken terwijl het alweer een uur droog is. Als we op weg naar beneden tandem-Bernie weer tegenkomen, niet omkeren om alsnog te gaan vliegen. Als we op de snelweg naar Bern zitten en de zon begint echt te stralen, toch niet omkeren. Nou ja, als ik niet zo moe en katterig was geweest en als de auto naast de start had gestaan dus als ik niet van die blauw-gedeukte schouders had gehad, dan was het veel logischer geweest om even te wachten, om een tweede keer de hele handel naar de start te sjouwen, om dat glijvluchtje toch maar gewoon te doen. In plaats daarvan zijn we naar Kanfen gereden, waar ik nu in een stinkende container-kamer snel zal inslapen. Hopelijk kunnen we morgen nog een startje doen.
Zondag
Het F1-motel in Thionville is geen succes. Extreem gehorig, en vol luidruchtig volk. De lakens stinken naar rook, de wifi werkt nauwelijks, plee en douche zijn buiten de kamer en het ontbijt is Frans. Never mind de lucht ziet er goed uit.
Dudelange
Vier uur rijden, tien minuten naar boven. Twintig minuten opbouwen, vijf minuten voordat m’n gespen dicht zijn. Drie minuten vliegen, half uur inpakken, twintig minuten naar boven lopen. Auto pakken, vleugels ophalen, dertig minuten en weer opbouwen. Achttien minuten opbouwen, vier minuten vliegen, vijfentwintig minuten naar boven lopen. Half uur spullen ophalen, vijftien minuten opbouwen, vijf minuten vliegen. Hahaha ik ben harstikke moe maar het was heerlijk, perfect weer, zonnetje, zacht windje, een troep Belgische schermvliegers voor wie Maya en ik een leuke bezienswaardigheid waren. Deltadames, dat zie je niet dagelijks. De sfeer was super goed, elke keer als wij klaar waren om te gaan starten mochten we vóór, gezellig keuvelend met een Fransoos het pad naar boven zwoegen. Met een trui en vijf kilo minder kon ik zelfs m’n harnas dicht krijgen. Het duurt nog uren voor ik m’n voeten erin kan steken, en de rits dichttrekken gaat ook maar half, en ik heb de angle of dangle niet bepaald onder controle, en m’n hoogte moet ik ook maar ns serieus gaan bepalen. Plek voor m’n survivalpakket (korte broek, New Scientist, landkaart, proteinedrankje, zonnebrandcreme, hoedje, mueslibars) is er zeker niet. Toch vind ik het schitterend, zo’n slick harnas heeft nog niemand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten