Forbes

Van 08 Forbes dag 1

We zijn er. Forbes is nog leeg, alles is nog dicht inclusief het Vandenburg. Gelukkig hadden Hans en Christine twee cabins gereserveerd, dus ik kon prima slapen vannacht. Het weer is nog grijs en nat, waarschijnlijk zou je niet eens kunnen starten, ik neem aan dat de paddock een grote modderpoel is. H&C zijn met Lukas naar Gulgong, om dragonflies op te halen. Ze hopen vandaag met z’n allen hierheen te vliegen, als dat lukt kunnen we morgen beginnen. Ik had heel erg weinig zin in weer 500 km rijden, dus ik blijf hier om m’n kamer te krijgen, de autoruiten doorzichtig te poetsen en hopelijk uit te vinden hoe de radio’s werken. We hebben een uhf-ontvanger in de auto zonder handleiding, dat wordt ingewikkeld. Ik moet uit zien te vinden hoe we ‘m op tonesquelch krijgen, zodat we niet alle boeren in de omgeving horen als we aan het vliegen zijn. Eerlijk gezegd heb ik gigantisch spijt dat ik onze eigen tweemeterradio’s niet mee heb genomen, veel makkelijker en bovendien had het een hoop stress gescheeld.

Van 08 Forbes dag 1

De reis hierheen was al genoeg stress. Toen we wegreden uit Sydney volgde ik de tomtom, die de onhebbelijke gewoonte heeft om naar ‘home’ te wijzen als ie uit is geweest. We reden dus terug naar Cameron, en kregen prompt ruzie omdat Hans met de kaart in de hand de andere kant op wilde. Dat kwam gelukkig wel weer goed natuurlijk, maar ondertussen waren we wel verdwaald, dat kostte gauw een uurtje extra rondrijden door Liverpool. Later werden we helemaal enthousiast toen we een kangoeroe zagen, maar terwijl we nog aan het jubelen waren werd het beest door een tegemoetkomende auto harstikke dood gereden. Vreselijk. Door al dat gedoe waren we pas om acht uur klaar om iets te eten te zoeken, maar alleen de nieuwe Thai op de veranda was nog open en die heeft geen vegetarische gerechten. Vandaag dus maar ns uitgebreid mezelf installeren, en vooral studeren.

Dinsdag
Helemaal moederziel alleen in het Vandenburg. Ik heb de sleutel van voordeur en kamer, officieel is het nog gesloten dus buiten mij is er echt helemaal niemand. Hoop ik dan maar, beetje eng is het wel.
Ik heb twee sleeps gedaan, ideaal in boterzachte lucht met Steve als tugpiloot, en ik heb m’n zelfvertrouwen voor het slepen wel weer terug. Voor het landen helemaal niet: ik landde echt slecht, en aangezien de towpaddock op dit moment een modderig meer is in plaats van een grasveld is alles ongelooflijk smerig. M’n vleugel, m’n harnas, m’n instrumenten en de modderspetters zitten zelfs op m’n helm. De tweede landing ging beter maar was wel weer erg ver van m’n beoogde spot. Daarna zo snel mogelijk inpakken in de hoop nog ergens iets te eten te scoren, maar dat zat er niet meer in. Ze krijgen in Forbes al jaren en jaren in januari tweehonderd hongerige piloten die allemaal pas laat in de avond tijd hebben om een restaurant te gaan zoeken, maar het is nog niet doorgedrongen tot de dorpelingen dat ze daar flink aan zouden kunnen verdienen. De keuken van de Forbes Inn was onherroepelijk dicht. Gelukkig bood neef Rob (we hebben jaren geleden besloten dat we familie moeten zijn) z’n frietjes aan en van Jonny kreeg ik een half bord mie, dus ik zal niet van de honger omkomen. Het bier komt wel extra aan zo, dus ik ga maar gauw slapen.

Woensdag
Ontspannen dagje, begonnen met de cursus waarover ik nu denk dat ik er niet in had moeten zitten, ik ben de enige met veel xc- en competitie-ervaring en er zitten zelfs een paar jongens in die nog nooit overland gevlogen hebben. Maar ach what the heck, van Jonny en Curt kan ik waarschijnlijk toch wel een hoop opsteken en vierhonderd dollar is nou ook weer niet totaal onoverkomelijk. Wel slikken, dat wel. Zeker zonder retrieve en zonder lunch. Hoe dan ook, ik had geen haast vanmorgen om naar de paddock te komen, ik had typische dehydration koppijn. Toen ik om een uur of één dan toch opgebouwd klaar stond, bleef ik nog een uurtje kletsen met Jamie. Vervolgens in de startrij, prettig omhoog gesleept en zelf losgegooid omdat de tug wel erg enthousiast boven me uit steeg, om daarna in een halfje tot zo’n duizend meter te draaien. Het is nog erg nat en de wolkenbasis was laag, maar het ging best en ik had het heerlijke gevoel dat ik eindelijk eindelijk weer eens echt aan het vliegen was. Gewoon genieten, omhoog draaien en een overlandje gaan doen, zonder stress en zonder me met landingen bezig te houden. Dat is zo fijn van Forbes, je kan overal landen dus die zorg is uit de weg.
Er was een hoop geklets over de radio, tien onervaren piloten die elkaar gezellig vroegen hoe de vleugel was en dat soort onzin, en die uitlegden waar ze waren alsof ze een auto de weg moesten wijzen. Ik meldde me twee keer en draaide daarna de radio uit, dit geblaat is zonde van m’n vlucht. Daardoor vloog ik wel alleen, en ik lette bovendien niet goed op zodat ik al snel 8 km van de koerslijn afweek. Verdwaald! Toen ik probeerde terug te steken losten alle wolkjes waar ik heen wilde, op, dus al snel stond ik ergens in the middle of nowhere aan de grond. Geen telefoonontvangst, geen bruikbare radio, en de verkeerde route-aanwijzingen aan m’n team gegeven. Niet handig.
Tijdens het inpakken bedacht ik dat het altijd eenzaam en fysiek erg zwaar is, buitenlanden. Maar tegelijk ook heel leuk. Het is een beetje avontuur, je weet niet hoe het verder gaat en trouwens, ik ben heel redelijk voorbereid en het is ook wel een tof gevoel dat ik dit allemaal wel aankan. Na het afbouwen begon ik met m’n loodzware harnas op m’n rug richting asfaltweg te lopen, waar ik al snel werd opgepikt door een gezin met vijf kinderen. De man zei dat ik nog kilometers weg was van telefoonontvangst, dus hij bracht me naar z’n buurvrouw, waar ik zou kunnen bellen. Mooi. De buuv bleek een ontzettend aardige vrouw te zijn, werkelijk bijzonder. Achteraf heb ik nog nooit zo’n fantastische retrieve-wait gehad, zelfs die keer in Texas niet. Ik kreeg liters lemon squash, een heerlijke salade van allemaal groenten uit eigen tuin, een toetje van quints of zoiets, een soort exotische appel-peren. Daarna wasten we gezellig af, terwijl meneer aanwijzingen aan Hans en Christine gaf over hoe ze moesten rijden. Ondertussen babbelden we gezellig over de kleinkinderen en het harde leven als tarweboer in een land waar het jarenlang te droog is afgewisseld met overdreven regenval, over hanggliding en hoe mooi het landschap rond Forbes is.

Van 08 Forbes dag 1

Donderdag
Twee hele dure dingen waar ik spijt van heb, terwijl ik me nooit druk maak om geld (maar ja, het is nu op zegt de bank, dat maakt het onderwerp wel ietsje pregnanter) zijn m’n Covert harnas (€ 1200) en de xc-cursus ($ 400). Wat een weggegooid geld. De cursus is geschikt voor piloten die nog nauwelijks overlandervaring hebben, en om het helemaal mislukt te maken deed m’n radio het gisteren niet, zodat ik ook in de lucht geen coaching kon krijgen. Dat zou nog wel de moeite waard kunnen zijn, al denk ik achteraf dat ik minstens zoveel had kunnen leren van Hans. Jonny en Curt zijn absoluut toppiloten, maar Jonny is niet zo’n talentvolle instructeur en Curt is veel te druk en gestresst met het geven van drie cursussen tegelijk. Ach, zondegeld maar ik neem er wel wat zelfvertrouwen van mee, ik merk dat ik toch wel een hoop ervaring heb opgedaan in de afgelopen tien, vijftien jaar.

Van 08 Forbes dag 1

Veel pijnlijker is het harnas want dat ding kost me gewoon mooie vluchten. Ik vind het nog steeds een prachtig en degelijk ding, ermee vliegen is een feest want de pasvorm is perfect, maar alle mogelijk details zijn waardeloos. Het angle of dangle touwtje is al twee keer geknapt doordat het over een scherp randje van de rugplaat schuurt. Er is geen plaats voor bepakking. Alle gewicht zit in de boot zodat je je voeten er niet in krijgt na de start. Er is geen plek voor een radio zodat ik het ding ergens op m’n rug moet frommelen waar ik er niet meer bij kan tijdens het vliegen, met alle gevolgen van dien zoals een gemiste cursusdag gisteren. Het harnas is loeizwaar waardoor ik me helemaal ongelukkig sjouw als ik na de landing naar een weg loop, dertig, veertig graden in de zon en kilometers ver geen telefoonontvangst. Dat is overigens het probleem waar ik vannacht wakker van lag. Ik ben Christines telefoon vergeten, en inmiddels is gebleken dat m’n eigen toestel hier in de omgeving nauwelijks werkt. Dit is geen land om zonder contact in de middle of nowhere te hopen dat je retrieve je toevallig ontdekt. Waardeloos.
Maar ach dat is een hoop gezeur, het vliegen gisteren was toch weer mooi. De eerste sleep mislukte, op 200 meter dreigde ik in een lockout te raken dus ik releaste. Mooie landing met applaus van Hans, Jonny en Jamie, dat deed me enorm goed. Plus het positieve commentaar op m’n starts: ik ben weer als vroeger, een goeie sleperd. Voor de tweede sleep kreeg ik voorrang in de wachtrij, hoogst ongebruikelijk en Gerolf, net aangekomen, begon meteen te miepen maar ik liet me lekker naar de start trekken voor vijf anderen hihi. Daar liet Bill me weten dat ik zo vaak terug mocht komen als ik wil, omdat hij me graag ziet, wat is hier aan de hand? Hij wordt wel heel erg oud als ie ineens vriendelijke dingen gaat zeggen. Nou ja ik hou nog steeds van ‘m, met z’n tachtig jaar de hele dag in de brandende zon dollies naar de start staan slepen is toch ongelooflijk.
Na de start is er niet veel meer te vertellen, the usual: makkelijk naar wolkenbasis, eindeloos gepiel om m’n radio te pakken te krijgen, opgegeven, op glij, downwiind van het keerpunt tot 800 meter gedrift en toen tegen de wind in het keerpunt gepakt. Veel te laag en bovendien begin ik in die situatie vaak totaal ongeorganiseerd rond te vliegen, van de ene wolk naar de andere zonder serieus door te zetten. Een minuut later stond ik netjes en dichtbij de weg aan de grond, dat dan weer wel. John landde direct achter me en Martin stond al klaar met de retrieve-auto. Stuart en Daniel waren al eerder uitgezakt, dus binnen een uurtje waren we terug op de paddock. Van waar ik terug moest naar precies mijn landingsplek, om Hans en Christine op te halen. Gelukkig had iedereen goeie zin.

Van 08 Forbes dag 1

Vrijdag
Ik ben moe en teleurgesteld. De cursus levert me absoluut niks op, we zitten ’s ochtends twee uur over helemaal niks te kletsen terwijl Jonny op z’n eentje een taak uitzet. Vervolgens zak ik er twee keer uit, één keer omdat ik door het geouwehoer op de radio m’n eigen vario niet kan horen en één keer omdat ik gewoon te laat ben. Ik ben wel tevreden over m’n low save, van 80 meter terug naar 600 en vervolgens nog een keer van 200 naar 500, maar het was toch echt over. Monika bracht me terug naar het dorp en nu probeer ik een beetje bij te slapen.

Van 08 Forbes dag 1