Een volle dag gisteren. Ik kon totaal niet slapen en na vier uur hoefde ik het niet eens meer te proberen, met de zon recht in m’n gezicht. Om een uur of vijf kroop ik met bonkende koppijn uit bed en dat bleef de hele dag zo. Gelukkig kon ik alsnog kamer 12 krijgen, onze vaste kamer met een donker gordijn en geen duiven naast het raam, dus gauw voordat John me op kwam halen holde ik twintig keer op en neer om m’n rotzooi te verhuizen.
Ik was eigenlijk totaal niet fit om te vliegen maar het was de laatste dag van de peperdure xc-cursus en ik had er nog helemaal niks aan gehad. Ik wilde toch op z’n minst proberen om met Jonny te vliegen. Afijn, dat is mooi gelukt want ik voelde me zo slecht dat het eigenlijk niet zoveel uit zou hebben gemaakt als ik was uitgezakt. De sleep achter Bobby (!?) was hard werken zodat ik in ieder geval goed wakker was toen ik releaste. En daarna ging het eigenlijk helemaal van een lijen dakje. Jonny zorgde uitstekend voor me, gaf regelmatig goeie aanwijzingen en nooit teveel, dat leverde me vooral veel zelfvertrouwen op. Zo gek doe ik het uit mezelf toch nog niet. Soms moest ik wat meer de surges in cranken, soms gaf hij een iets andere koers aan, en toen ie een paar meter achter me draaide moest ik vooral niet bang zijn dat ie me aan zou vliegen. Wat ik dan ook maar achter me liet, ik heb honderd procent vertrouwen in zijn vliegkunst dus ik kon me gewoon concentreren op de kern.
Het mooiste moment was een bel vlak voor het keerpunt, waar we bijna met z’n allen in zaten. Zeven of acht studenten en Jonny, en zonder overdreven geklets maar met een paar bemoedigende woorden van Jonny draaiden we allemaal naar wolkenbasis, 1800 meter. Terug tegen de wind in had ik duidelijk een voordeel boven de Stings, en ik speerde met Jonny voorop terug naar het vliegveld. Op final glide keerde hij om, om de overige studenten te gaan begeleiden, ik tankte nog tweehonderd meter die ik precies nodig bleek te hebben om een landingscircuitje te maken, en in precies twee uur vliegen stond ik na 55 km aan de grond. Niet slecht. Boris was me voor, en er landden nog een of twee studenten op goal uiteindelijk, maar ik was er niet minder blij om. Eindelijk weer eens een echt goeie prestatie.
Ik had nog steeds koppijn en ik wilde eigenlijk het liefst een middagdut gaan doen, maar Hans en Christine waren uitgezakt en moesten worden opgehaald. Afijn, die retrieve kostte me uiteindelijk vier uur rijden omdat ik Hans niet kon vinden, die me ook nog eens de les ging lezen toen we ‘m dan uiteindelijk in de auto hadden. Dat is Hans: de aanval is de beste verdediging. Hij was op een of andere dooie boerderij gebleven in plaats van naar een weg te lopen, maar ik kreeg de wind van voren omdat ik m geen txt had gestuurd. Ruzie. Gelukkig is Hans ook iemand waar het makkelijk goedmaken mee is, dus na een snelle douche bracht hij me als een liefdevolle pubervader naar het Moyesfeestje. Zonder m’n vrienden, Moyes is altijd enorm selectief in hun uitnodigingen. Nou zijn Hans en Christine toch niet van die enorme feestvierders, en ik had het er in elk geval enorm naar m’n zin, zelfs de hoofdpijn werd weggewerkt. Conrad wierp zich op als mijn chauffeur, heerlijk, van feestje naar feestje en een hoop nieuwjaarszoenen en knuffels. We eindigden in Hunterstreet, Alex en Curt in damesondergoed met bizarre hoeden op waren echt grappig, maar om twee uur was het welletjes en belandde ik heerlijk in m’n verse bedje. Gelukkig 2012!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten