Opening

Zelfs ik red het niet meer zonder airco, en morgen wordt het nog heter. 42 graden en stijgend. Alles en iedereen plakt, voeten stinken, overal stikt het van de griezelige insecten. Een grote harige vliegende kakkerlak op m’n kussen, duizenden oorwurmen op de stoep, een donkerbruine sprinkhaan in de wastafel ieks. Je wordt er heel langzaam en heel lui van. Vandaag heb ik niks anders gedaan dan inschrijven, vijf verschillende typen radio’s met Duitse handleidingen op hetzelfde kanaal en tonesquelch programmeren, en me laten masseren door Boris. Vanavond diner en speeches, de laatste aankomers begroeten en griezelverhalen over dusties uitwisselen. Dat, en het gebrek aan tugs, zijn de ernstigste bedreiging. Het weer ziet er goed uit, we zijn allemaal goed ingevlogen en het landschap is fantastisch groen na alle regen die ze hier gehad hebben, dus de bellen zullen groot en rustig zijn.
Gisteren had ik een leuke dag. Ik startte redelijk vroeg, een uur of twee, en aangezien we geen chauffeur hadden vloog ik niet rechtstreeks richting het keerpunt maar bleef ik de asfaltweg volgen. Ook al reed er maar een auto per uur langs, de kans op een lift als ik uit zou zakken was toch iets beter dan vanaf een dirtroad ergens in de velden. Een groepje vloog naar het zuiden, richting cumuluswolkjes, ik ging op m’n eentje het blauw in, zuidwest.
De eerste bellen gingen erg goed en nu ik een Litesport vlieg kan ik ze ook goed vinden en makkelijk centreren. Vanaf 1400 meter ging de airco aan en had ik 3,9 m/s stijg, tot zo’n tweeduizend meter. Genieten van het uitzicht, maar ook heel erg van de vlucht. Ik was zo ontspannen en alleen dat ik veel beter oplette dan normaal, ik had beter in de gaten waar ik de volgende bel zou vinden en hoe de bellen zich ontwikkelden. Ik besloot om ongeveer anderhalf uur door te vliegen, dan de volgende goeie bel omhoog te pakken en daarna om te keren om terug naar het vliegveld te vliegen. Zo gezegd zo gedaan, al moest ik mezelf na die anderhalf uur wel bedwingen om laag om te keren, en ook toen ik na het doorvliegen alsnog m’n belletje vond had ik er moeite mee om gewoon omhoog te draaien, en niet alvast een beetje richting goal te sturen. Heel suf want de kans om goal te halen is natuurlijk een stuk groter met goeie hoogte, maar ik heb een duidelijke drang om er vast heen te gaan. De terugweg was tegen de lichte wind in, en de bellen werden slechter en lager, ik kwam niet meer hoger dan 1600 meter. Ik hoopte in ieder geval de rivier over te komen, zodat ik niet via Forbes zou hoeven terugliften en misschien zelfs kon lopen. Toen ik boven de rivier zat meldde m’n vario dat ik het op glij zou halen, maar m’n eigen inschatting was dat ik minstens twee enorme velden vóór het vliegveld terecht zou komen. Fout, ik haalde het makkelijk en met een heel acceptabele landing stond ik voor de hangar. Heerlijk!
Morgen officiele practice day.