Ik heb nummer 42 of 43 ofzo, dus ik kan pas erg laat starten. Tijdens het wachten zag je de gaggles lager komen, niet erg veelbelovend. Ik werd afgezet in een heel redelijke bel, waar helaas Boot als een blind paard continu dwars door alles en iedereen heen vloog. Het leek bijna of ie z’n best deed om iemand te raken, en ik had er geen zin in om die iemand te zijn. Na een minuut of twintig van dat soort stress had ik er genoeg van, en ik ging vanaf zeven- of achthonderd meter op glij in de hoop m’n eigen belletje te vinden. Niet dus, en vier kilometer verderop stond ik al aan de grond. Een paar minuten later landde Kiwi Phil in mijn veld, en samen tilden we de harnassen en vleugels over het hek. Terwijl we op onze retrieves wachtten stopte een meneer om een gezellig praatje te maken, dat is nou typisch Australisch platteland. Erg leuk.
Annabelle kwam keurig aan met Christine (die toch 900 meter verder was gekomen dan ik), ze is geweldig. Degelijk, zelfverzekerd en vriendelijk. Ze gebruikt haar hersens, rijdt snel maar voorzichtig, begrijpt wat we van haar willen en helpt vleugels sjouwen. Ze lijkt een ervaren retrievedriver, terwijl ze nog nooit eerder in de buurt van een hangglider was geweest.
Al snel kregen we bericht dat Hans voor het eerste keerpunt aan de grond stond, en kort nadat we hem hadden ingeladen meldde Cameron zich. Die had er nog 80 van de 135 km uit weten te persen, maar jeetje wat was het een moeilijke dag! Zwakke termiek en harde tegenwind, niet te doen. Ongeveer drie piloten haalden het tot 10 km voor goal, toen werd de taak gestopt wegens een ontploffende Cb op koers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten