M’n rits wilde absoluut niet dicht, na honderd pogingen en vier, vijf geweldige bellen stond ik weer eens aan de grond. Dat was niet al te erg want de finish op het vliegveld was gaaf om te zien: Gerolf, bijna vijftien minuten later Atilla, en daarna bleven ze een uur lang binnendruppelen. Alleen niet Cameron, dat was wel heel erg teleurstellend. Hij kwam dertien km tekort en Annabelle en ik sprongen in de auto om hem gauw op te halen. Niet dus. Hij stond ergens middenin een veld zonder toegangswegen, en pas na vier pogingen dwars door distels en over rotsen heen om hem te bereiken. Een retrieve van drie uur op dertien kilometer afstand!
Cameron was enorm teleurgesteld, na de eerste dagen toen het er nog naar uit zag dat hij in de top tien of zelfs top vijf zou eindigen, werd het nu een twintigste of dertigste plaats. Nou had ik ’s middags van Christine ook al bergen zelfverwijt gehoord, ik had het helemaal gehad. Ik zak zeven van de acht dagen uit en eindig met een pijnlijke keelontsteking, en dan moet ik aanhoren hoe slecht iedereen gevlogen heeft die dertig, veertig uur en honderdvijftig km per dag onder de riem heeft.Camo en Christine hebben fantastisch gevlogen, en Hans ook, die stond wel op de vijfde plek.
Het eten was heerlijk, de prijsuitreiking grappig en het feest gezellig. Nu inpakken, Corinna ophalen en dan naar Newcastle. En maar weer over naar het facebookcontact, snik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten