Forbes - Skulls - Yeoval - Cumnock

Het is nu officieel: keelontsteking. Gecombineerd met slaapgebrek en moeie spieren, zonnebrand en slecht eten (vegetariër???? In Australië????) ga ik daar heel dom van vliegen. Niet zoals Cameron, die overwoog om z’n chute te gooien voordat ie flauw zou vallen en die al kotsend en kreunend 180 km vloog in vijf uur. Niet vergelijkbaar met Jonny, die met spoed opgenomen wordt en aan het infuus gelegd en dan twee keer uit het ziekenhuis wegloopt om een grote taak te vliegen. Maar ik ben voor mijn doen wel aardig op m’n eindje. Ach nou ja daar kom ik voor tenslotte, om zoveel te vliegen dat ik niet eens meer wìl. Dit jaar ben ik gewoon eerder tevreden dan anders 8-)
Ik werd goed afgezet, en het leek me een geweldig plan om bij Tove te blijven. Helaas, die draaide zoveel sneller omhoog dat ik haar al kwijt was voordat we de startcirkel uitvlogen. Wat er aan vliegers overbleef beviel me helemaal niet, er werd slordig gedraaid en ik was zelf ook te moe om een beetje netjes in de kern te blijven. Tot drie keer toe besloot ik om het erop te wagen en m’n eigen belletje verderop te gaan zoeken, en tot drie keer toe werd ik door een enorme gaggle besprongen die me m’n eigen belletje uitduwden. Na twee uur landde ik vlak over de startcirkel, dus zonder ook maar een pietsie resultaat. Niet erg, het was een leuk vluchtje en ik had veel minder pijn dan verwacht (de uitvinding van ibuprofen is toch wel een hoogtepunt in de menselijke geschiedenis). Het hek van mijn landingspaddock stond wagenwijd open, dus ik kon zonder uithaken direct doorschuifelen naar een schaduwrijke boom langs de weg, ideaal.
Christine stond tien km verderop, wel gewoon achter een net te hoog hek met gemeen prikdraad. Dat is meestal het grootste probleem, om je spullen onbeschadigd uit de paddock te krijgen. Er zijn allemaal griezelverhalen over slangen en zonnesteek en geen telefoonontvangst, maar ik heb de pest aan die hekken.
Het werd een klassieke retrievedag. Proberen te verstaan wat Hans op de radio meldt over hun positie, op de kaart turen om te verzinnen waar je het beste heen kan rijden, en dan uren rondcrossen door dit fantastische landschap. Kangoeroes die hun best doen om plotseling voor je wielen te springen, vossen, gala’s en slimmere vogels. Het landschap richting Yeoval is glooiend, parkachtig met weilanden en bomen, kreekjes en huisjes die er uit de verte heel romantisch uitzien. Je moet natuurlijk niet de auto uit want dan prikt en steekt alles wat er groeit, zie je dat het rooie dak van een huis compleet verroest is, en is het slalommen tussen de kadavers van aangereden wild.
We wilden graag de goal zien, en er leek een klein kansje dat ze het zouden halen, dus daar reden we naartoe. Curt, Gerolf en Atilla waren er al, en uiteraard het standaard goalpubliek: cousin Rob de goalie, Steve Moyes met een krat bier, Jamie met spectaculaire foto’s van Gerolfs landing en Dave May met z’n camera, en nog een paar chauffeurs. Via de radio hoorden we dat er een gaggle voorbij het laatste keerpunt was, maar er was zoveel schaduw dat ze aan hun nagels moesten blijven hangen. Hans landde 2,5 km tekort, en begon net onmiddellijke retrieve te eisen toen Scott, Rohan, Davide, Roland en Tullio laag over de bomen op goal speerden. Wat een fantastisch gezicht! Ik had de radio gewoon uitgezet, maar Annabelle en Christine waren toch braaf Hans z’n sapje gaan brengen dus die hebben dit gemist.
Even later landde Camo bij Hans, doodziek en teleurgesteld. Met z’n vijven reden we de 150 km naar huis, moe en ziek en hongerig, en om verschillende redenen zijn we allemaal blij dat vandaag de laatste dag is.