Mooi! Het was maar tien minuten, maar ik heb met de Litesport gevlogen en ik ben verliefd. Wat een fijn lief vleugeltje! En prachtig, strak en elegant, wauw. Nog even wennen aan de dikke uprights en ronde bottombar, maar verder ben ik helemaal verkocht. Het was best spannend om te starten op Brokenback zuidwest, de rots die als ramp wordt gebruikt ziet er nogal heftig uit en met een beetje crosswind kan je voorzien dat de rechtervleugel duidelijk eerder wordt opgetild dan links. Het landingsterrein is groot maar niet plat, er is een soort greppel in het midden en het terrein loopt van daaraf omhoog. Erg fijn om Cameron naast me te hebben, ook al is hij er tegen dat ik een litesport vlieg. Hij is desondanks de meest vertrouwwekkende coach die ik kan hebben.
Ik startte goed, maar kreeg m’n voeten absoluut niet in m’n harnas zodat ik m’n angle of dangle niet kon aanpassen. Het was nogal rotorig rond de berg dus tegen de tijd dat ik eindelijk eens kon gaan vliegen had ik nog net hoogte voor twee cirkeltjes, om daarna te besluiten achter Ebs aan te landen. Dat ging heel prima, zonder overdreven stress, en ik was helemaal verkocht.
Brian was er natuurlijk weer voordat we waren ingepakt, we haalden Shane op in Singleton, en de rest van de middag was ik zoet met de retrieve van Cameron, Scotty en Conrad.
’s Avonds met Andy en Lynn naar de Thai in Budgewoy, en vervolgens ‘uit’. Dat viel niet mee. De eerste gelegenheid had nog het meest weg van een gymzaal waar een bar en een podium in waren gezet, tl-licht en tafeltjes en stoeltjes en honderden pubers. De tweede, verondersteld de leukste want alleen voor 40-plussers, liet ons alleen binnen na een check op id-bewijs en vingerafdruk. We wilden allevier niet, Cameron om principiële redenen (what’s next? Straks krijgen we allemaal een barcode bij geboorte ingetatoeëerd), ik om veiligheidsredenen (de lui aan de deur snapten hun eigen systeem niet eens: nee hoor we nemen je vingerafdruk niet we slaan het alleen gecodeerd op samen met je id) en Andy om z’n civil rights. Mooi was dat.
In de volgende tent vonden we een bartafeltje en viel er zelfs te communiceren, ook al hingen de muren vol met grote tv-schermen met bijbehorend geluid . We lachten om de meisjes met hoog opgetrokken rokjes en Minimouse-schoenen. Arme kinderen zijn toch al vrij mollig, met van die dikke witte kuiten, zitten ze ook nog opgescheept met zo’n mode. De jongens zien er niet beter uit: ze dragen extreem strakke stretchspijkerbroeken met het kruis halverwege de dijen, heel oncomfortabel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten