Grijze dag

Vandaag geen vliegavonturen, er was echt helemaal niks te beleven. De pijn in m’n arm was overtuigend om vliegen niet eens te overwegen en het weer zag er ook niet goed uit dus ik bood Mario en Fleming aan om hen naar de start te rijden als ze geen alternatief hadden. Flemings vrouw doet dan de retrieve want zij durft de berg niet op. Daar moest ik haar achteraf wel gelijk in geven. De Belgen gingen naar Aspres, omrijden via Veynes vanwege een wegopbreking, bovenop de berg was het zoals gewoonlijk koud en grijs en saai en toen het beste startmoment van de dag kwam gingen ze een taak zetten. Daarna startte nog niemand en uiteindelijk was ik zo moe en verhongerd dat ik toch nog vertrok voordat Mario van de berg af was. En die berg is toch wel hoog en de weg is shocking slecht en lang dus ik moest voortdurend sturen en schakelen in Mario's roestbak, net dingen die nogal pijnlijk zijn met een frozen shoulder. Gelukkig hielden de banden het en zat er nog net genoeg benzine in de tank om Laragne te halen. Ondertussen was Ropjes groep op de vis geland dus die hebben hun gedroomde buitenlanding nu ook gedaan. En Frits is op en neer naar St Hilaire geweest om een nieuwe zijkabel te halen. Het heeft hier een beetje geregend en morgen zal het waarschijnlijk nog meer regenen, dus dan blijf ik de hele dag in m’n tent.

Fijn kort vluchtje

De één z’n dood is de ander z’n brood: Frits z’n toestel moet worden gerepareerd en tot die tijd kan ik met de groep mee naar boven. André hielp me dragen en we waren zo goed op tijd dat ik m’n favoriete ring had, die precies bovenaan het vlonder. Tom werd er nerveus van maar ik start sowieso altijd snel en vandaag, met een voorspelling van vroege westenwind, helemaal. Direct na m’n start werd mij even goed duidelijk gemaakt dat je af en toe kracht nodig hebt, ik werd naar de berg gezet en het kostte akelig veel moeite om weer weg te draaien. Ik bleef dus flink ver van de helling zodat het nogal lang duurde voor ik een goeie kern vond, maar die vond ik wel en ik draaide lekker snel naar 2500. Niemand startte terwijl het window al open was dus ik loerde een beetje verontrust rond om te zien of er misschien iets aan de hand was. Lenticularis in het westen maar niks spectaculairs, geen lamme vleugeltjes op de helling of helikopters in de lucht, maar het voelde toch een beetje gek. Ik verloor niet zoveel naar de Ubac, maar terug vond ik de kneiterbel niet meer. Terwijl ik zat te eikelen knalde Arne een paar meter verderop omhoog en ik was heel veel te traag om naar hem toe te vliegen. Toen ik eindelijk die kant op ging was de mooie kern op dus ik pruttelde een beetje halfslachtig terug naar de Chabre waar ik alsnog naar 2800 kwam. Daarna werden de belletjes hard en turbulent met veel sink ertussen, dat lukte me niet met m’n lamme armpje en het deed pijn ook. Ik liet het tweede keerpunt maar gewoon liggen en aarzelde tussen terugvliegen naar de camping, al dan niet via St Genis, en gewoon bij Montrond landen. Een mooie zachte bel tilde me weer omhoog maar ik wilde eigenlijk niet meer dus ik bouwde hoogte af, gooide m’n droguechute (die niet openging) en pletterde onzacht op m’n smoel. Geen schade, alleen een blauwe plek op m’n scheen, dus geen ramp. Ik stuurde Bas een text met de mededeling dat ik een uur nodig had en ja hoor, zodra ik helemaal klaar was en naar de weg gelopen kwam hij aan. Ondertussen had ik de radio aan gezet op de frequentie van de groep en zo hoorde ik hoe de één na de ander door Ropje, Arne en Frans naar goal en hun personal best werd gepraat. Schitterend.

M’n arm doet goed pijn nu en ik ben ontzettend moe, alsof ik de hele week elke dag uren gevlogen heb, maar ik ben dik tevreden. Dankzij alle hulp en de uitstekende meteo heb ik al veel meer kunnen vliegen dan waar ik op durfde hopen en daarbij is het een gezellige groep. Jeff heeft me een lekkere massage gegeven en Niek heeft voor me gekookt – niks te wensen over.

Ouder en wijzer

Dankzij chauffeur Bas en sjouwhulp Mario heb ik een fijn vluchtje downwind naar Aspres gemaakt, heerlijk. Een uurtje op wolkenbasis, lekker makkelijk, en heel gemakzuchtig op het vliegveld geland. Ik heb op dit moment zo weinig extra pijn dat ik het morgen weer ga proberen.

Ondertussen is de groep gestart. Vooral de eerste briefing vanmorgen was superinteressant voor mij. Ropje is positief en systematisch als altijd, en de leerdoelen van de studenten zijn enorm herkenbaar. Soms realiseer ik me dat ik lang geleden met dezelfde vragen worstelde en dat ik er inmiddels overheen ben, soms herken ik de valkuilen – haast, spanning, onzekerheid – en helpt het om erbij stil te staan waar ik zelf inmiddels ben. Vaak nog steeds bewust onbekwaam, soms een paar stapjes vooruit.

In de navette naar boven kwam een jonge piloot met algemeenheden over hoe het allemaal een kwestie van mentaliteit is. Ik moet weer denken aan de enige judoprijs die ik ooit gewonnen heb, een extra prijs waarop de judoleraar “voor de sportiefste judoka” had geschreven. Ik raak er nog ontroerd van. Als Mario zegt dat hij geen gemotiveerder piloot kent dan mij voel ik ongeveer hetzelfde. Een beetje trots, maar ook juist gegeneerd. Als je met al die motivatie nog steeds zo weinig presteert voelt het niet bepaald stoer om zo gemotiveerd te zijn.

Hoe dan ook, vandaag was lekker en terug op de camping concludeerden we weer eens dat we dankzij het vliegen andere, betere, mensen zijn geworden dan we zouden zijn geweest zonder deze wonderbaarlijke sport. Gefrustreerd en geblesseerd misschien, maar ook zelfbewuster en altijd genegen om te leren.