Human error

Direct nadat ik een reactie op m'n vorige blog heb beantwoord, over verschillende menstypes en leren van fouten, lees ik een uitstekend artikel over human error. Waarin ik onder meer een verklaring lees voor het feit dat hele ervaren, hele goeie, piloten vergeten om zichzelf in te haken of de verhouding condities – eigen skills fataal verkeerd inschatten. Het geeft een beetje troost, en het bevestigt de noodzaak van een goed preflight systeem. Dat systeem kan een papieren checklist zijn, of een serie vaste gewoontes (in mijn geval: alles aanraken en soms hardop praten; Australisch inhaken en in gevallen waar dat niet handig is de karabiner in m'n hand houden + hardop zeggen dat ik niet ben ingehaakt, en dan nog altijd een hangcheck als ritueel), of een vier ogen principe zoals bij wedstrijden, of karabinerloos inhaken. 

Het artikel gaat ook over het onderwerp dat ik gisteren met Frank besprak. Hij stelde dat sommige mensen gewoon niet zouden moeten vliegen omdat ze echte ongeluksvogels zijn. Ik twijfel daaraan, en in dit stuk wordt mijn twijfel ondersteund. Er is geen enkel onderzoek dat aantoont dat bepaalde individuen systematisch meer ongelukken hebben dan anderen, in de zin dat die individuen niet leren.

Over dat leren heb ik wel nog wat. Het artikel lijkt toch vooral over mannen te gaan, als mijn intuitie klopt dat vrouwen gemiddeld anders met incidenten en fouten omgaan dan mannen (gemiddeld). Zoals ik in m'n vorige blog beschreef vermoed ik dat meer mannen externaliseren dan vrouwen. Ik denk dat meer vrouwen de neiging hebben om fouten, en oorzaken voor incidenten, bij zichzelf te zoeken. Misschien is het geen man-vrouwverschil maar zijn er cognitieve ondersoorten van de soort 'mens'. Het zou ook zomaar kunnen dat niet iedereen op dezelfde manier leert van fouten. Vooral niet als ze pijn doen.