MteCucco

Ik was weer ns als eerste van de berg af, altijd hetzelfde met mij. De termiek was nog niet makkelijk genoeg voor m’n lamme armpjes maar het was wel weer fijn dat ik de hele lucht en het landingsterrein voor mij alleen had. Ik draai bizar wijde bochten en ik kan gewoon niet goed voelen wat de lucht doet, maar het lukte toch twee keer om een paar honderd meter te winnen voordat ik definitief uitzakte. Plus ik was zo totaal niet gestresst, zelfs niet voor het kleine landingsterreintje waarover de Britten zich erg druk maken omdat ze zenuwachtig worden van variabele windrichtingen. Ja midden op het heetst van de dag misschien, maar ik heb er hier eigenlijk nooit last van gehad. Ik had een goeie landing en terwijl ik de anderen allemaal fijne low saves zag maken overwoog ik om opnieuw naar boven te gaan. Misschien kost dat extra herstel maar op dat moment deed m’n schouder nauwelijks meer pijn dan vóór m’n vlucht, en de condities zagen er top uit. Met m’n Fun kreeg ik een lift van Jochen, maar er stond zo’n harde puist wind dat ik waarschijnlijk met vleugel en al naar achteren geblazen zou zijn. Na drie uur besluiteloos rondhangen was ik doodmoe en inmiddels begon de pijn in m’n arm flink terug te komen.

Dankzij de zekerheid dat ik de volgende dag niet zou kunnen vliegen had ik geen haast om na het verjaardagsfeest van Babs vroeg in bed te liggen. Onze auto ging als één van de laatsten weg en we verdwaalden onmiddellijk in de stijle steegjes van Gualdo Tadino. John kreeg het voor elkaar om zonder een enkele kras de scherpe hoeken van negentig graden te nemen, en even later ook nog net op tijd te remmen voor een overstekend everzwijn met een krulstaartje ter hoogte van de motorkap, man wat was ik blij dat ik het niet had geprobeerd met mijn enorme Passat met uitstekende vleugels.