Veel pech. En nog meer stommigheid.

Het zit niet mee deze vakantie, tenminste niet kwa vliegen. Vanmorgen startten we nog voor de wedstrijd en dat was prima, maar ik zakte er wel uit omdat ik te ver van de helling bleef met de stijve Spyder, maar ook omdat ik wist dat we later op de dag nog een keer zouden starten. Dat duurde natuurlijk enorm lang omdat niet alle Fransen even snel zijn (oohhh wat heb ik er een hekel aan om te moeten wachten op iemand die extreem traag is) en éénmaal boven was er niemand meer die ik genoeg kende om te weten dat ze me goed konden helpen. Maar met de Spyder heb ik wel hulp nodig, het ding is zo extreem strak dat ik onmogelijk beide tips erin krijg en de neuskabel is ook een probleem. Matjaz hing nog in de lucht dus ik kon alleen een wildvreemde vragen, of JC die met een enkeldoeker vliegt. Ik vroeg JC, en hij wist duidelijk niet hoe het moest en verboog het ding om de tip mee te spannen. Het is een ellende als je afhankelijk bent van anderen want als iemand éénmaal zo vriendelijk is om te helpen, kan ik natuurlijk niet gaan zeuren dat ze het verkeerd doen. Maar dat was wel zo, en toen ik Matjaz erbij haalde liet hij me zien dat het ding echt hopeloos kapot was. Ik moest weer inpakken, terugsjouwen, en waarschijnlijk een bom duiten betalen bovenop de huur van de Spyder. Lekker dan, ik heb drie vluchtjes van minder dan vijf minuten ieder gehad deze week, een dure vleugel, een duur appartement, duur transport. En morgen loop ik de hele dag me te vervelen want vliegen kan niet meer en zonder vervoer en zonder handdoek wordt zwemmen ook een uitdaging. Nou ja ik probeer mezelf te troosten met de zeven dagen zon, zeven dagen veel Frans geoefend, zeven dagen Francoise en een paar keer prachtig zwemmen. En drie goeie landingen.

Bijna het einde van de week

Jean-Claude

Alex

Francoise tussen de harnassen

Chez Thomas - JC, Jean, Clement, Aleksandra, Alex, Francoise

De dag eindigt met schreeuwende rugpijn waar ik helemaal dood en doodmoe van word, maar het was goed genoeg om het toch maar zoveel mogelijk te negeren. Een paar baantjes extra in het aquarium net voordat de anderen kwamen. Het water is echt zalig en ik heb nog een paar extra vissensoorten ontdekt en ook een paar hele grote. Ze zijn totaal niet bang en ontwijken alleen heel ontspannen als je ze dreigt aan te raken. De stroming en de golven zijn net genoeg om het interessant te maken, en het baaitje heeft een ideale omvang voor een paar stukjes doorzwemmen. Helder blauwig water, hier en daar een wuivend plantje tussen de stenen, keurig aangeribbeld witblauwig zand.

Daarna een uurtje in de zon liggen lezen en soezen, dik vierentwintig graden en Spaanse stemmen op de achtergrond. En om een uur of drie hoogst ontspannen van Asomada af. Het was alleen te druk in de lucht om echt werk te maken van een serieuze vlucht, dus ik draaide al snel richting landingsterrein voor een uitstekende landing. Nico droeg m’n vleugel naar de kant, even later dook Carlos op en zijn vrouw Martina bracht me heel vriendelijk naar boven zodat ik de bus kon ophalen. Toen met de hele meute naar Chez Thomas voor bier en knoflookbrood en Canaria-aardappeltjes en toen we weggingen bleek Aleksandra alles afgerekend te hebben, en nu ben ik lekker vroeg thuis voor een beetje rijst en groente en vroeg naar bed. Na een paar biertjes neemt de rugpijn best af. Kon bijna niet beter vandaag.

Wind

Zeven tot negen m/s, ietsje teveel voor zelfs de stoerste sterke zware jongen. Dat betekende dat we alle tijd hadden om nog een rondje in het aquarium te zwemmen, aan het strand van Famara te kijken naar Francoises pogingen om te leren surfen, rond het eiland te rijden en nog een wasje te doen ook.