Asomada revisited (en m'n tweede echte misstart in m'n leven)

Foei! Ik moet me diep schamen en dat doe ik dan ook. Plus m’n straf is wat pijnlijke ribben en een kapotte broek. Terechte straf en ik moet natuurlijk juichen omdat het allemaal weer met een sisser afloopt. We startten vanmorgen op Asomada, net als de dag van m’n ongeluk met weinig wind en met dezelfde vleugel als toen. Het goeie landingsterrein is nog steeds best ver. Francoise tilde m’n vleugel naar de startplek, en begeleidde me alsof ik een student met net een week vliegervaring was. Zo lief. M’n start was perfect, ik maakte wat slagen in de termiek voor de pukkel rechts maar uiteindelijk verloor ik toch hoogte, en halverwege de berg leek het me een fijn plan om maar vast richting landingsterrein te draaien. Dat was een pietsie overdreven, ik moest nog vijf S-en maken om hoogte te verliezen, en met een klein huppeltje landde ik best wel heel aardig.

Het was zonnig (ik ben flink verbrand, ruim 22 graden), Alex was er en Aleksandra en Clement kwamen snel en kort daarna een hoop wedstrijdpiloten die eruit zakten. Nog voor half drie reden we opnieuw naar boven voor een tweede start, en deze keer had ik er alleen maar gigantisch veel zin in, zonder zenuwen. Foutje. Er was geen wind meer en Francoise raadde me af om te starten, maar ik voelde me superwoman (zei ze) en ik was erg tevreden met m’n geduld waarmee ik op een zuchtje wind wachtte. Ik startte nog heel goed ook. Alleen na vijf passen hield het een beetje op, ik viel op m’n buik, gleed over de keien en duwde twintig meter verderop dan maar uit om tot stilstand te komen. Er was niks kapot en m’n rib is misschien maar een heel klein beetje gekneusd, de rits en de gespen van m’n harnas en m’n kniebrace flink versleten, dus het viel weer mee. Alleen schaam ik me dus diep want tjonge wat was dit dom.

Een douche en een biertje verder durf ik de anderen weer onder ogen te komen.