01 december 2018

Derde keer Lanzarote


Ik voel me nog milieuschuldiger dan anders in m’n vakantievlucht voor een weekje Lanzarote. M’n motieven voor dit reisje zijn niet zoals normaal: een wedstrijdje, zoveel mogelijk vliegen, vliegvrienden zien. Ik kan helemaal niet veel vliegen met m’n pijnlijke schouders en rug en degene die bedacht om samen te gaan is er niet bij. Komt de gigantisch toegenomen aandacht voor klimaatverandering en de ongelooflijk schadelijke luchtvaart nog bij. Allemaal waar. Maar zojuist openden de wolken zich even en kon ik de heuvels en huizen en wegen onder me, de bergen in de verte van ik denk Portugal, vanaf onze twaalf kilometer hoogte goed zien. Ik geniet er altijd enorm van, het uitzicht op de verre miniwereld waar onzichtbare micromensjes allemaal met hun onbekende levens bezig zijn terwijl ik hier anoniem over dat alles heen vlieg. Het uitzicht vanaf deze hoogte is schitterend, maar het is ook een fascinerend soort niet-bestaan wat hier gebeurt. Waar je je pas bewust van wordt als je daken en wegen en steden ziet. Niemand in die steden bekommert zich om ons, om de tweehonderd mensen in een vliegtuig ver boven hun hoofd. En ik zie geen beweging, geen leven, de aarde zou net zo goed uitgestorven kunnen zijn.
De wolken trekken weer dicht en het vliegtuig schommelt alle kanten op, ideale omstandigheden voor een dutje. Ik zal m’n krachten straks nog nodig hebben als ik met m’n twintig kilo zware harnas rond moet sjouwen op zoek naar ene Clement die hopelijk op me wacht.

Middernacht

Ik werd bij arrivals opgewacht en direct naar m’n appartement gebracht, waar ik helemaal op m’n eentje het hele huis blijk te hebben. Veel te duur voor mij maar ik krijg er wel wat voor terug. Vijf minuten lopen van Francoise e.a. maar wel een stuk verder van Alex en de rest, die in Costa Teguise zitten (wij zitten in Tahiche, lekker centraal). Het werd een lange gezellige avond waar ik ongeveer niks begreep van wat er allemaal aan hevige politieke discussies over tafel ging. Ik geloof dat iedereen tegen Macron is behalve Francoise maar ik heb geen idee wat ze allemaal willen. Het doet er niet toe, zo was het altijd al toen ik tien jaar geleden door het Franse team werd geadopteerd. Dankzij m’n slechte frans kan ik me concentreren op de stemming en de bewegingen. Ik denk dat de hele wereld zou kunnen leren van de manier waarop Fransen over politiek praten, altijd, heftig, maar nooit ruziënd.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten