Ik voel me nog milieuschuldiger dan anders in m’n
vakantievlucht voor een weekje Lanzarote. M’n motieven voor dit reisje zijn
niet zoals normaal: een wedstrijdje, zoveel mogelijk vliegen, vliegvrienden
zien. Ik kan helemaal niet veel vliegen met m’n pijnlijke schouders en rug en
degene die bedacht om samen te gaan is er niet bij. Komt de gigantisch
toegenomen aandacht voor klimaatverandering en de ongelooflijk schadelijke
luchtvaart nog bij. Allemaal waar. Maar zojuist openden de wolken zich even en
kon ik de heuvels en huizen en wegen onder me, de bergen in de verte van ik
denk Portugal, vanaf onze twaalf kilometer hoogte goed zien. Ik geniet er
altijd enorm van, het uitzicht op de verre miniwereld waar onzichtbare
micromensjes allemaal met hun onbekende levens bezig zijn terwijl ik hier
anoniem over dat alles heen vlieg. Het uitzicht vanaf deze hoogte is
schitterend, maar het is ook een fascinerend soort niet-bestaan wat hier
gebeurt. Waar je je pas bewust van wordt als je daken en wegen en steden ziet.
Niemand in die steden bekommert zich om ons, om de tweehonderd mensen in een
vliegtuig ver boven hun hoofd. En ik zie geen beweging, geen leven, de aarde
zou net zo goed uitgestorven kunnen zijn.
De wolken trekken weer dicht en het vliegtuig schommelt alle
kanten op, ideale omstandigheden voor een dutje. Ik zal m’n krachten straks nog
nodig hebben als ik met m’n twintig kilo zware harnas rond moet sjouwen op zoek
naar ene Clement die hopelijk op me wacht.
Middernacht
Ik werd bij arrivals opgewacht en direct naar m’n
appartement gebracht, waar ik helemaal op m’n eentje het hele huis blijk te
hebben. Veel te duur voor mij maar ik krijg er wel wat voor terug. Vijf minuten
lopen van Francoise e.a. maar wel een stuk verder van Alex en de rest, die in Costa
Teguise zitten (wij zitten in Tahiche, lekker centraal). Het werd een lange
gezellige avond waar ik ongeveer niks begreep van wat er allemaal aan hevige
politieke discussies over tafel ging. Ik geloof dat iedereen tegen Macron is
behalve Francoise maar ik heb geen idee wat ze allemaal willen. Het doet er
niet toe, zo was het altijd al toen ik tien jaar geleden door het Franse team
werd geadopteerd. Dankzij m’n slechte frans kan ik me concentreren op de
stemming en de bewegingen. Ik denk dat de hele wereld zou kunnen leren van de
manier waarop Fransen over politiek praten, altijd, heftig, maar nooit ruziënd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten