Vette pech

De dag begon zo goed, met een uurtje zeezwemmen. Fantastisch, alsof je in een aquarium zwemt! Helder fris water, wit zand op de bodem en rotspartijen, en zeker twintig soorten vissen. Een meter van het strand een school grote die helemaal nergens van opkeken, even verderop zebravisjes en kleintjes met zwart en fluoriserend blauw, dan weer groen-gele vissen. Ik heb nog nooit zoiets gezien en er was weinig golfslag zodat het heerlijk baantjes trekken was. Voor mij was de hele vakantie al goed. Dacht ik. Maar op Asomada stond er een puist wind waar ik vier jaar geleden nog veel plezier mee had maar waar ik nu echt te slap voor ben. We wachtten tot de wind een beetje af nam, maar tegen die tijd schreeuwde m’n rug van de pijn. Vanwege de weersvooruitzichten wilde ik het toch wel erg graag proberen vandaag dus ik nam een paracetamolletje en begon het toestel op te bouwen. Toen ontdekte ik dat ik een tipwand kwijt was. Na een uur zoeken op de startplek en nog eens vijf keer de hele bus overhoop gehaald te hebben gaf ik het op. Ik hoopte hard dat het ding uit de lattenzak gegleden was in de auto beneden, maar toen ik daar eind van de middag aankwam bleek dat dus toch niet het geval. Francoise had alle begrip dus ik scheurde eerst naar de straat in Tahicha waar we de spullen van de auto naar de bus hadden overgeladen. Niets. Toen terug naar de parkeerplaats bij het strand, onder alle auto’s kijken en bij alle winkels vragen of iemand misschien een ‘stick’ had gevonden. Nee geen wandelstok, als niemand met iets raars is komen aanzetten dan laat maar. Toen weer terug naar Tahiche om m’n kliekje uit de koelkast te halen, en weer terug naar Costa Teguise om wijn te kopen, en voor de tigste keer terug naar Alex. Ik denk dat ik dat stuk vandaag tien keer gereden heb. De wijn hielp me over het sjagrijn heen maar niet over de rugpijn en ik heb er ook nog geen tipwand mee terug.