Maillen en Sept Meuses

Profondeville

Piet en Eric

Piet

Op een luchtbedje slapen, de hele ochtend in laarzen rondstampen en dan ook nog op m'n eentje alles naar de start sjouwen is niet bevorderlijk voor m'n rug. Dus toen Piet me heel lief aanbood me van het landingsveld op te halen voor nog een vluchtje, omdat ik na vier minuten al op de grond stond, sloeg ik het toch af. Ik ben ook niet heel erg teleurgesteld want wat een leuke nazomerserie heb ik gehad! Eerst naar Stadskanaal, toen een dagje lieren in Bruinehaar en dit wiekend een sleepje in Maillen en een start op Sept Meuses. En bijna allemaal met goeie landingen. En sowieso een hele hoop maatjes die ik altijd te weinig zie.
Ik had gisteren op Maillen niet zo snel in moeten pakken, maar toen ik wilde landen was ik zo achterlijk moe in m'n handen en armen dat ik vreesde uit puur gebrek aan kracht geen controle meer te hebben. Eind van de dag werd het rustiger en blauwer maar ik vond het niet erg dat ik al had ingepakt, ik had er best een leuk vluchtje op zitten en ik vond het leuk om de anderen een beetje te helpen.
Vanmorgen was kwam ik al om tien uur op de start van Sept Meuses aan zodat ik in alle rust op kon bouwen. Er kwamen wel groepjes renners en mountainbikers langs maar niet teveel. Maar tegen de tijd dat ik helemaal klaar was en de wind ook wat begon aan te trekken stroomden de eerste parapenters toe. Ik wilde graag zoveel mogelijk voor hen in de lucht zijn, maar daardoor startte ik toch iets te vroeg en de termiek die er was was net te klein om een serieuze poging te durven wagen. Ik weet inmiddels hoe slecht ik om ga met de stress van een ver liggend landingsveld, dus ik ging er dan maar op tijd heen en ik maakte een uitstekende landing in nul wind. Piet haalde me op, hielp de vleugel op het dak leggen en vloog vervolgens zelf de sterren van de hemel zodat ik hem toch niet hoefde te komen redden.

Bloedjeheet

foto Coen

Adri start

Drie goeie landingen na elkaar! Het kan de verbeterde trim zijn, het feit dat ik mezelf dwing meer vg te gebruiken, of toch gewoon het gebrek aan stress. Onze landingsstrip is veel breder en langer dan waar dan ook en bovendien vrij van opgestelde of startende vleugels. Er is nauwelijks wind en al helemaal geen thermiek/turbulentie.

Het is ook altijd helemaal fijn om door Rinus opgesleept te worden, hij is wel een van de beste tuggies ter wereld. Tijdens het slepen herinnerde ik me een discussie met René, de Zwitser die de Swifts in het klasje van Jacques Bot opsleepte. Volgens hem moeten de gesleepte piloten in de thermiek losgooien, en daar ben ik het niet mee eens. Nu ik samen met Rinus omhoog draai weet ik weer wat er mis is met de redenering: een goeie tuggie sleurt je niet als een blind paard door alle bellen heen maar zoekt als een deltist naar de kern, om snel, efficient en praktisch omhoog te draaien. Dat is vast lastiger met een trike dan met een dragonfly, maar dat onvermogen is niet iets om trots op te zijn.

Het was wel waanzinnig vochtig en heet vandaag, bijna te erg om nog zin te hebben in een vlucht. Ik mocht pas nadat alle wedstrijddeelnemers weg waren. Rinus zette me in een redelijke bel af, maar ik zag Henk en Ronald wegsperen terwijl Arne, Tanno en Gijs boven me ploeterden en ik bedacht dat ik niet met z’n vieren of vijven tegelijk wilde landen. Liever kort vliegen en nog een mooie landing maken dan het verpesten met stress. Boven het landingsveld zat een goeie bel en terwijl ik indraaide zag ik in de verte Arne en nog iemand op me af speren. Tjeempie wat gaan die hard zeg, of er een F16 op je af komt. Ik liet ze de bel en zocht de sink op om inderdaad op m’n eentje, en netjes, vlak voor het terras te landen. Na een douche zit ik daar nu te wachten tot iedereen terug is zodat we de prijsuitreiking kunnen doen, daarna kan ik naar huis. Als we met meer waren geweest was ik al vertrokken, maar ons clubje is zo ontzettend klein geworden dat elk applaus telt.

NK sleep op Stadskanaal

Yann met d EMI

de fanclub

Fred nog altijd

Volgens Coen en Cornelia is m’n blog nogal negatief, dat is natuurlijk niet de bedoeling. Een ruime mate van zelfrelativering wel, maar als mensen er niet om kunnen lachen doe ik iets verkeerd. Overigens was vandaag helemaal niet verkeerd, ondanks de drukkende hitte en de stabiele lucht, ondanks de wereldreis naar Stadskanaal en de vette rekening die me op het einde wacht. Allemaal de moeite waard want het is NK wiekend dus een paar van m’n liefste vliegvriendjes zijn hier en er is een compleet, intensief vliegbedrijf. Rinus begint ’s ochtends rond een uur of zeven met het klasje van Heleen, rond lunchtijd is er briefing voor de negen (!) wedstrijddeelnemers, na vieren komt Heleen weer met duo’s en dat dan tot zonsondergang. Boft hij even dat het september is en de zon een beetje bijtijds onder gaat.

Ik vond het weer spannend, m’n laatste actie in Aspres was om de Litesport een gaatje sneller te trimmen maar ik wist nog niet hoe dat zou vliegen. M’n starts hielden niet over, ik had een beetje moeite om de tikken die van het crossterrein afkwamen te handlen, maar eenmaal samen in de lucht ging het weer helemaal lekker. Na het afzwaaien perste ik er zowaar nog vijftig meter uit, maar binnen twintig minuten moest ik toch landen. Dat ging uitstekend, tweede keer weer. Ik droop wel van het zweet en m’n knieen knikten letterlijk, maar ik stond prima op m’n voetjes en niet eens zo ver naar voren.

Ik probeer m’n blogje te schrijven terwijl we met z’n allen op het terras zitten te eten maar dat valt niet mee. We halen even herinneringen op en ik zie verbijsterd m’n eerste Uno Piccolo nog rondvliegen. Yann van Esther en Andre vliegt er uitstekend mee, het ding is al zeker 35 jaar oud. Geweldig.

Terugreis

Achttien uur achter het stuur, een paar hazeslaapjes en geen enkele file. Ik heb nog niet geparkeerd of Lisa heeft haar vader al gewaarschuwd, en samen met Thomas tilt Peter direct m’n loodzware vleugels op hun plek. Ik hoor van Nel dat hun reis ook fantastisch was, maar voordat ik hun duizenden fotoos kan komen bekijken moet ik eerst wat bagage wegruimen zodat ik morgen kan gaan werken. Terwijl ik vergeten ben waar ik ook alweer werk en wat ik moet doen, maar dat komt na een paar honderd emails wel weer terug.