Bloedjeheet

foto Coen

Adri start

Drie goeie landingen na elkaar! Het kan de verbeterde trim zijn, het feit dat ik mezelf dwing meer vg te gebruiken, of toch gewoon het gebrek aan stress. Onze landingsstrip is veel breder en langer dan waar dan ook en bovendien vrij van opgestelde of startende vleugels. Er is nauwelijks wind en al helemaal geen thermiek/turbulentie.

Het is ook altijd helemaal fijn om door Rinus opgesleept te worden, hij is wel een van de beste tuggies ter wereld. Tijdens het slepen herinnerde ik me een discussie met René, de Zwitser die de Swifts in het klasje van Jacques Bot opsleepte. Volgens hem moeten de gesleepte piloten in de thermiek losgooien, en daar ben ik het niet mee eens. Nu ik samen met Rinus omhoog draai weet ik weer wat er mis is met de redenering: een goeie tuggie sleurt je niet als een blind paard door alle bellen heen maar zoekt als een deltist naar de kern, om snel, efficient en praktisch omhoog te draaien. Dat is vast lastiger met een trike dan met een dragonfly, maar dat onvermogen is niet iets om trots op te zijn.

Het was wel waanzinnig vochtig en heet vandaag, bijna te erg om nog zin te hebben in een vlucht. Ik mocht pas nadat alle wedstrijddeelnemers weg waren. Rinus zette me in een redelijke bel af, maar ik zag Henk en Ronald wegsperen terwijl Arne, Tanno en Gijs boven me ploeterden en ik bedacht dat ik niet met z’n vieren of vijven tegelijk wilde landen. Liever kort vliegen en nog een mooie landing maken dan het verpesten met stress. Boven het landingsveld zat een goeie bel en terwijl ik indraaide zag ik in de verte Arne en nog iemand op me af speren. Tjeempie wat gaan die hard zeg, of er een F16 op je af komt. Ik liet ze de bel en zocht de sink op om inderdaad op m’n eentje, en netjes, vlak voor het terras te landen. Na een douche zit ik daar nu te wachten tot iedereen terug is zodat we de prijsuitreiking kunnen doen, daarna kan ik naar huis. Als we met meer waren geweest was ik al vertrokken, maar ons clubje is zo ontzettend klein geworden dat elk applaus telt.