Ik zou met Hans en Christine naar Aspres meerijden maar die sliepen nog toen Jean-Francois me een lift naar de Chabre aanbood. Liever op tijd en dichtbij dan gedoe met auto's en files. Er stonden al zo'n tien mensen op de Feignant (de luie) en ik kon recht achter Francoise terecht. Op enig moment gooide een dustdevil twee vleugels om. Er was geen schade maar we schrokken allemaal omdat dusties op de Feignant heel zeldzaam zijn. Ik wilde dan ook snel van de berg af maar toen ik klaar stond kwam er een dusty recht op me af en Loul die naast me stond kon weinig meer betekenen dan geruststellende geluiden maken. Gelukkig was het maar een kleintje en het was snel voorbij. Met bonzend hart startte ik direct in de goeie wind die achter de dustdevil aan kwam en na twee slagen zoeken draaide ik met een parapenter gestaag omhoog. Me heel erg bewust van mijn gebrek aan spierkracht, die je normaal gesproken nauwelijks nodig hebt maar als je laag bij de grond door een dusty geraakt wordt wil je toch wel controle over je vleugeltje houden. Eenmaal hoog begon ik al weer plannen te maken voor een klein overlandje, maar toen ik de bel uitvloog raakte ik m'n hoogte ook erg snel kwijt en greep de ga-ik-het-veld-wel-halen-stress me weer bij de keel. Ook al beweerde m'n instrument dat ik 400 meter boven de camping aan zou komen, ik had geen zin meer in avonturen en vloog rechtstreeks naar het veld. Met een perfecte landing was ik er niet heel erg rouwig om, maar het blijft raar dat ik zó zenuwachtig word van iets waar ik dertig jaar lang ontzettend veel plezier aan heb beleefd. Misschien is het wel gewoon hormonaal. Al vertelt iedereen me dat Jean-Francois precies zo'n zelfde fase heeft doorgemaakt en jarenlang alleen maar top-to-bottoms heeft gedaan, net als ik nu. Inmiddels blijft hij wel weer een uurtje ofzo vliegen, zij het wel alleen lokaal.
Mart kon niet mee komen zwemmen omdat hij z'n beton af wilde krijgen in verband met een regenvoorspelling voor zaterdag. Net toen ik klaar was met zwemmen en boodschappen belde eerst Francoise om te zeggen dat ik haar niet op hoefde te halen, en toen Shedsy die op doorreis naar Annecy even wilde komen bijpraten. Dat was erg fijn, eindelijk weer eens een echt gesprek in plaats van een vluchtige begroeting.Het leek of hij meer kon met z'n bovenlijf en hij heeft ook een volledig aangepaste VW-bus met rolstoellift en electrisch verschuifbare stoelen, erg handig. Z'n huidige assistent leek me een leuke meid maar die gaat na de zomer weer studeren dus hij zal een nieuwe moeten vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten