Toen Attila belde om te vragen hoe het weer hier was dacht ik nog dat er teveel wind zou zijn om te vliegen, maar een paar Fransen wilden toch wel omhoog dus ik bood weer aan voor hem te rijden. Eerst zelf vliegen natuurlijk en dankzij Noel en Jean-Luc hoefde ik me geen zorgen om de auto te maken. Het werd m'n leukste of in ieder geval langste vluchtje van de week, met best lekkere bellen en eigenlijk geen turbulentie. Totaal anders dan Attila's beleving die het één van de meest turbulente ervaringen in jaren vond. Maar goed, hij vloog naar het noorden en terug, ik heb alleen drie kwartier boven start gedraaid. Op enig moment zag ik Marcel richting het noord landingsterrein gaan en omdat ik één ander op dat smalle veld wel genoeg vind ging ik er achteraan. Ik zat zo'n 150 meter boven hem en daar weer boven hing Stephane met z'n passagier, dus we konden z'n circuit goed zien. Hij deed het prima, draaide boven de parkeerplaats op final en hoefde alleen nog maar rechtuit te vliegen om netjes te landen, maar toen nam hij ineens een afslag en vloog recht op de windzak af die hij vol raakte. Eenmaal geland en uitgehaakt belde ik 112, terwijl Marcel geagiteerd bleef herhalen dat z'n elleboog uit de kom was en weigerde in de schaduw te gaan zitten. De centralist stelde allemaal moeilijke vragen in het Frans dus ik was blij dat ik de telefoon aan Steph over kon geven. Snel kwamen er een ambulance en nog drie (!) gewone auto's vol pompiers, veel gedoe dus maar fijn dat hij in goeie handen was. Wel ontzettend sneu, zeker nu het oogstseizoen voor de deur staat (Marcel is wijnboer). Ik bedacht dat zijn rare actie op final misschien vergelijkbaar was met de mijne toen ik m'n knieband scheurde op Doussard, of met Christine die ook op het laatste moment ergens anders probeerde te landen dan waar ze mee bezig was. Dat loopt nooit goed af en ik heb geen idee hoe we aan dat soort rare mentale kortsluitingen komen. Stress, afleiding?
Na een rondje meer bleven we op Marts terras hangen met verhalen over zweefvliegen. Ik had geen idee dat die dingen zo extreem veel geld kosten, tonnen! Geen wonder dat weinig piloten hun eigen toestel hebben. Attila is ooit een dag met Klaus Ulman meegevlogen en daar kregen we een smakelijk verslag van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten