Lookout Mountain, Tennessee

Inmiddels zijn we een dag rijden verder, in Chattanooga boven Atlanta, om te vliegen bij Lookout Mountain. Een geweldige stek, met een bergstart en een sleepbedrijf. Gisteren zijn we dus eerst van de berg afgestart, zakten eruit, en zetten de vleugel gelijk op een dolly om meteen weer de lucht in gesleept te worden. Heerlijk, en met deze enorme hitte ook wel nodig want als we opnieuw hadden moeten inpakken, naar boven rijden en weer opbouwen had ik het niet opgebracht denk ik. Nu werd ik een fijne bel ingesleept, liet me helaas verleiden om te denken dat het makkelijk was en zakte er na drie kwartier alsnog uit. Maar ik heb in elk geval een leuk vluchtje gehad en een iets turbulentere sleep dan op Quest, goeie oefening voor Texas.
’s Middags ontmoetten we Liesbeth, ze komt uit Geldrop maar woont al zestien jaar in de VS. Een leuk mens die ons spontaan uitnodigde om bij haar te bivakkeren. Dat vonden we sowieso al leuk, maar ze blijkt te wonen in een waanzinnig mooi huis, een paar minuten lopen vanaf de start, met uitzicht over het dal en het Lookout flightpark. Helemaal te gek. Bovendien is ze ongelooflijk gastvrij en hartelijk, vliegfanaat en prettige persoonlijkheid dus we zitten hier piccobello.

De rit hier naartoe was wel zwaar en we hebben nog minimaal anderhalve dag rijden voor de boeg. Het is natuurlijk harstikke mooi al die weelderige begroeiing langs de wegen, maar na een paar uur heb je het wel gezien. Brede rustige interstate highway, hoge bomen, en overal dezelfde gigantische billboards. Voor de Waffle House, Taco something, Budget Inn. Bij iedere afslag staan er drie borden, eentje met ‘Gas’ en dan de logo’s van vijf of zes benzinepompen, eentje met ‘Food’ en daarop dus de Waffle House enzo, eentje met ‘Lodging’ waarop de verschillende motelketens staan aangegeven. Met richtingbordjes zijn ze veel zuiniger, er komt één keer een aanwijzing en dan moet je het goed doen, als je die mist dan is het over. Trouwens het hele bordgebeuren is hier sowieso nogal anders dan bij ons, ze gebruiken nauwelijks pictogrammen (en waar ze ze wel gebruiken zijn ze volstrekt onbegrijpelijk) en heel veel tekst. Je bent constant aan het lezen als je rijdt, dat je minimaal zo hard en maximaal zo hard moet rijden, dat je die-en-die lane moet gebruiken als je zoveel assen hebt en anders een andere lane, dat er hoge boetes staan op het weggooien van afval, dat je moet stemmen op Greg Bouwer als sherriff, enzovoort.Ach je hebt toch niks anders te doen, het verkeer is heel rustig en constant, je rijdt kilometers door zonder afslag, er gebeurt niks op de weg en met de cruise control aan hoef je niet eens gas te geven. Dan maar al die verhalen lezen. En luisteren naar de radio, niet een van de tientallen Jezuszenders maar het liefst een praatzender zodat we ook nog een beetje lokale cultuur meekrijgen. Rond Atlanta hadden we de education channel, waar voortdurend wetenswaardigheidjes worden verteld zodat je een beter mens wordt. Hoe kom je in je favoriete tv-kwis, hoeveel Amerikanen wonen binnen tien mijl van hun geboorteplaats, hoe maak je Thaise kip klaar.
Ook lokale cultuur is de waanzinnige klantvriendelijkheid en behulpzaamheid van mensen. Gisterochtend zochten we koffie, maar de enige eetgelegenheid die we vonden was een volautomatische drive through toestand waar we niks van begrepen. Toen we wegliepen kwam de manager naar buiten en bood ons koffie aan on the house. Jammer dat het ondrinkbaar was, gigantische foamcups vol bruin water, maar wel ontzettend aardig. Als je vraagt om een vegetarische taco maken ze ‘m ter plekke klaar, of ik er misschien een blaadje sla bij wil? Saus? Voordat ik weet wat ik besteld heb staat het al klaar.

Het weer ziet er niet zo goed uit voor Lookout, dus gaan we naar MtNebo in Arkansas. We zullen zien.

Quest air, Florida

Het zweet druipt van me af, de ventilator staat oorverdovend te joelen, ik ben helemaal blij. Net een uurtje gevlogen onder perfecte omstandigheden alleen was ik nog een beetje duf slaperig en gaperig dus ik vond dat ik maar weer moest landen. M'n spullen zijn in elk geval allemaal in orde, ik heb een beetje schade aan m'n zeil van het transport maar dat maakt voor het vliegen niet echt uit. Wel voor het verkopen later, en ik moet ook oppassen dat het niet verder scheurt, maar als je bedenkt hoe zenuwachtig ik altijd ben dat m'n buizen gedeukt aan zullen komen dan is zo'n kleinigheidje een opluchting. Het scheurtje in m'n pakzak is al genaaid door awesome Bob, een van de medewerkers hier die alles kan en alles doet.
Bij de checkin in Dusseldorf ging alles redelijk gladjes, we hadden wel onze tijd nodig en het bleek toch lastig om met twee personen rond te sjouwen met twee vleugels, twee harnassen, twee wiekendtassen en een koffertje. Mijn vleugel woog 38 kilo en die van Koos 46, normaal (zei de jongen achter de balie) had ons dat zo'n 700 euro gekost maar hij heeft ons gematst, tegen betaling van 50 piek werd er nergens moeilijk over gedaan. Perect, want we hebben een LTU-pas van 30 euro, overgewicht boven de 30 kilo zou hetzij € 6 per kilo extra zijn hetzij € 128 per vleugel omdat we naar de VS reisden. Hoe dan ook viel die vijftig dus erg mee.
In Orlando aangekomen ging het ook alweer vlot allemaal, afgezien dan van de douane waar je je vingerafdrukken moet afgeven, er wordt een foto gemaakt, je krijgt een kort interviewtje om te vertellen dat je geen terrorist bent, twintig stempels op allerlei formulieren en een grondige studie van de kaarten die je aan boord hebt ingevuld.
Terwijl ik de bagage van de band haalde haalde Koos de dikke fourwheeldrive patserwagen op bij de verhuur, en om negen uur 's avonds (lokale tijd) zaten we op de snelweg naar Quest, ongeveer vijftig kilometer van Orlando. We waren wel vergeten dollars te pinnen en de snelwegen zijn tolwegen, maar de dames die eigenlijk vijftien of zeventig cent hadden moeten innen deden niet erg moeilijk en wuifden ons door. Op Quest is het doodstil, ze zijn allemaal op weg naar Texas en leerlingen en vakantievliegers zijn er zelden in de zomer. We crashten dus min of meer zonder officiele inschrijving in een bed, raakten in een diep coma geholpen door de klamme hitte, en stonden vanmorgen om acht uur helemaal klaar voor Amerika. Inmiddels hebben we Jamie gezien die we zo langzamerhand van alle wedstrijden kennen, Bob Bailey kwam even langs nog altijd een heel vreemde figuur (Jamie noemt hem de vampire, omdat hij zich overdag niet laat zien), Steve Whatever die de importeur van Icaro is en nog wat mensen die hier werken en vliegen. De eerste roddels zijn alweer uitgewisseld, theorieen over vliegen en slepen en wedstrijden, nieuwtjes, plannen enz. Tijdens de womens worlds/rigids worlds was een Duits meisje zo woest op haar exvriendje dat ze 'm achterna reisde en z'n vleugel stal bijvoorbeeld. Sappiger kan je ze niet krijgen.
Straks nog even shoppen (dat kan natuurlijk tot tien uur vanavond) en proberen een goede neussteun voor de auto te fabrieken, dan weer slapen. Ik zal wat fotoos proberen te maken van de omgeving.

Doorreis

Jeetje nou word ik een pietsie zenuwachtig, zouden ze de vleugels en harnassen accepteren bij LTU? Het zijn toch grote zware dingen en ook al hebben we het tig keer bevestigd ik maak me toch een beetje zorgen. Doe ik altijd dus het telt niet.
Van Italie naar Ittervoort verliep voorspoedig, Koos heeft de hele nacht doorgereden en afgezien van een uurtje file ging het probleemloos. Gisteravond toch nog een paar uur bezig geweest om de vleugels in twintig lagen bubbeltjesplastic te verpakken, ze zien er heel lief klein en kwetsbaar uit nu. Volgeplakt met roze tape met fragile erop. Nu verder maar bidden. Over tien minuten brengt mam ons naar Dusseldorf, en vanavond zitten we in Orlando als alles meezit. Geen vegetarisch eten aan boord, ik was te laat met m'n bestelling. Nou ja de afgelopen dagen heb ik ook niet echt regelmatig gegeten dus dat zal wel lukken. Dan hopen dat de huurauto klaar staat, vervolgens naar Quest en morgen de vleugels bekijken en misschien zelfs al een proefsleepje doen.

NK

Ik heb m’n laptopje wel bij me, maar zoals gebruikelijk bij een NK absoluut geen tijd om iets te schrijven en al helemaal geen internetverbinding. Het ritme is weer als vanouds: zeven uur gaat de wekker, ontbijten en harnas klaar maken (water erin, batterijen, schone sokken, mueslibars), acht uur naar het hoofdkwartier om de meteo en de scores te bekijken en allemaal organisatorische rimram te doen. Dan naar de start op Tre Pizzi, waar je je spullen tighonderd meter loodrecht omhoog moet sjouwen. Tegen de tijd dat m’n hart en m’n adem weer beseffen dat ik toch nog geen tachtig ben is het opbouwen, lunchen, drie keer op en neer naar de auto lopen omdat ik wat vergeet. Twaalf uur briefing over de taak en de weersontwikkeling, uitreiking van de bloemetjestruitjes aan de dagwinnaars van gisteren, overleg met het team over de keerpunten en de route. Meestal ga ik me dan rustig aan eens klaar maken, en ik vlieg ongeveer een half uur voor de start open gaat. Dan heb ik voldoende tijd om hoogte te winnen en richting startcirkel te vliegen, zonder al te groot risico om er al voor de start uit te zakken (zoals gisteren snik). Afijn, het vliegen van zoveel mogelijk van de taak is harstikke spannend en het geeft een enorme kick als je een keerpunt haalt, maar het is nogal saai om het na te vertellen. Hooguit de akelige momenten maar tja m’n moeder leest mee. Dus kan ik het beter niet hebben over een bijna-botsing met Johnny Baas, die mij agressief uit m’n belletje drukt en ’s middags blij komt vertellen dat “we samen hebben getermiekt”, over het keerpunt bij de antenne waar ik naar m’n eigen smaak eigenlijk te laag aankwam om nog een fatsoenlijk landingsterrein te kunnen halen maar ik kon het vanwege de wedstrijd toch niet laten om door te vliegen, over m’n hart dat hoog in m’n keel klopt als ik ga landen op een hellend terrein met bomen en kabels eromheen en turbulente lucht. Gelukkig heb ik inmiddels een paar megagrote en vlakke terreinen ontdekt dus het landen zal wel lukken, bovendien doe ik m’n circuit steeds beter en is m’n snelheid steeds hoger (dus veiliger), over landen zou ik me geen zorgen meer hoeven te maken.
Landen, naar de weg lopen, aan Connie melden waar ik zit, inpakken en dan wachten op het busje. Vaak kan je vanuit je landingsplaats heel goed naar de wedstrijd kijken, je ziet ze allemaal over komen en ploeteren om te stijgen of hard racen om snel op goal te zijn. Een gaaf gezicht. Je ziet de bikkels die zich vanaf honderd meter boven de grond heel geduldig en heel langzaam omhoog werken, en de verliezers die her en der naar beneden draaien en op circuit gaan (landen).
Na een paar uur komt het busje, we halen nog wat andere onfortuinlijke buitenlanders (als in: niet op doel geland) op en als het echt laat is mogen we rechtstreeks naar het hoofdkwartier. Beetje doorrijden want we kunnen nog tot half negen ’s avonds onze gpssen uit laat lezen. Dan naar de camping, even douchen, terug naar Sigillo om te eten en snelsnel afrekenen en naar bed.
Het is een hoop wachten maar altijd ergens in de middle of nowhere dus je kan geen boodschappen doen of je boek uitlezen (nou ja ik heb natuurlijk wel altijd genoeg te lezen in m’n harnas, het zal me niet gebeuren dat ik uren zonder letters zit.

Vrijdag 21 juli
Gisteren zat ik bij de start boven iedereen, zo goed heb ik het nog nooit meegemaakt, boven Tanno boven Paul de Gier boven Erika maar jeetje ik wist het ook weer in no time te verpesten en binnen een half uur stond ik aan de grond. Zoiets is echt alleen maar aan m’n eigen stommiteit te wijten en ik ben dan ook de enige waar ik woest op kan wezen. Heb me beheerst en mezelf niet doodgemarteld. Ik stond vlakbij de camping dus de rest van de middag heb ik baantjes getrokken en gelezen, en vooral geprobeerd niemand te zien en net te doen of ik niet besta. Vandaag weer een dag, zonder al te veel zelfvertrouwen puf ik de berg maar weer op. Nog twee taken, hoe dan ook kom ik niet meer uit de onderste plaats weg. Voor de zoveelste keer; NK is kennelijk niet mijn ding.

Zaterdag 22 juli
Goed gevlogen, ik ben geeindigd als 34e. Niet echt een score waar ik op had gehoopt maar na een paar heel slechte taken valt het toch nog mee. Ze staan op zeilvliegen.nl

Fifteen seconds fame

Ik probeer al jaren de sport te promoten door persberichten te mailen, fotoos en video-beelden aan redacties te sturen en af en toe eens een journalist te bellen. Wil je dat echt goed doen dan kost dat bizar veel tijd, en ik moet toch ook nog een beetje werken, besturen, wedstrijdcommissie doen en af en toe nog vliegen ook. Maar de aanhouder wint en dit jaar ontstaat er zowaar hier en daar in een lokaal sufferdje of op een regionale zender enige interesse. Daar ben ik dolblij mee want ik geloof heilig dat half Nederland vreselijk graag wil vliegen, ze weten het alleen nog niet en als ze nou een zeilvlieger zien beseffen ze ineens dat ze daar hun hele leven op hebben zitten wachten. En dan wil ik niet alleen zeilvliegers laten zien, maar ook nog duidelijk maken dat het een serieuze sport is, voor serieuze mensen en dat het in Nederland kan en dat het niet gaat om gevaar maar om plezier en natuur. Genieten van het uitzicht, van de activiteit van het vliegen, proberen hoger verder langer te vliegen, dáár gaat het om.
Vanmorgen werd ik dan voor het eerst zelf geïnterviewd, spannend toch wel zo'n grote camera pal op je smoel. Ik was ook thuis dus ik kon niks laten zien, al m'n spullen zijn bij Koos, maar gelukkig werd Frankje voor hetzelfde item geïnterviewd en die kon het allemaal mooi brengen. Het werd een prima itempje in het TV West nieuws, met vliegbeelden die Koos gemaakt heeft. We hebben van een journalist bij AT5 geleerd welk format ze het liefste hebben en dat werkt, we kunnen het ze nu makkelijk maken om wat beelden door een item heen te knippen. Afijn als het Meindert lukt om het te rippen zetten we de uitzending op de site, dan is het echt eeuwige zij het virtuele roem.

Uitgezakt op Bruinehaar

Vandaag jammerlijk uitgezakt, slechts zes, zeven kilometer van Bruinehaar af. Dat kost dan toch nog een hele lange dag, want nadat Rob van Rijnbach mij op had gehaald (thanks!) moesten we nog even achter Dave aan, die zichzelf middenin een maisveldje middenin een woonwijk ergens zestig kilometer verderop had geplant. We hebben er een keer of vijf omheen gereden, de gps gaf aan dat we 200 meter van 'm afzaten, maar een ingang konden we niet vinden. Na vijf rondjes stond Dave ineens langs de route.
Nog een klein avontuurtje aan de lier: op een meter of 500 kreeg ik ineens een flinke tik onder een vleugel, echt vrij heftig en zo heb ik dat nog nooit eerder gehad. Gelukkig vlieg ik altijd met wat snelheid, zelfs aan de lier, en gelukkig reageerde Tom meteen door de kracht eraf te halen (thanks!) dus er was totaal niks aan de hand. Wel een goede ervaring, het bevestigt het belang van een beetje snelheid ook al lever je daarvoor wat hoogte in.
Ik landde in de rimboe tussen de varkensstallen, smerige lucht, en de boer kwam met z'n twee volwassen zoons gezellig Duits keuvelen. De man was wel vriendelijk maar ik voelde me toch een pietsie kwetsbaar zo in de middle of nowhere, zonder telefooncontact. Geen probleem natuurlijk maar het kan toch geen kwaad zo goed mogelijk te laten weten waar ik precies geland ben...

Vakantieplannen

Wauw ik treed toe tot de wereld van de bloggers, de moderne variant van de vakantie-diashow. Die vergelijking verklaart mijn lichte weerzin tegen het medium maar ik was wel al zo gemakzuchtig dat ik vakantiekaartjes had vervangen door een vakantie-email aan een complete groep vrienden en bekenden, dus nou moet ik ook de volgende logische stap maar zetten. Ik zal jullie niet meer lastig vallen met mails, en het gewoon aan mensen zelf overlaten om te bedenken of ze het leuk vinden om te lezen of ik al dan niet tig kilometer gevlogen heb. En wat ik wel bijzonder geslaagd van dit idee vind is dat je zo veel makkelijker fotoos kan meesturen. Want je stuurt eigenlijk niks. En ik heb ook m'n eigen laptoppie niet meer nodig (ik had m'n vakantiemailinggroep ook wel op m'n webmail staan maar dat betekent gewoon dubbel bijhouden).

Afijn even praktisch: woensdagavond volgende week rijden we aan. De NK begint zaterdag 15 juli op de MteCucco bij Sigillo in Umbria, Italië. De wedstrijd duurt tot en met zaterdag 22 juli, waarna we snel terugrijden naar Dusseldorf om in te checken voor Florida. Vanaf daar rijden we naar Texas, en van 6 tot 12 augustus (als ik het goed heb) is daar dan de pre-WK in Big Spring. Hopelijk gaat de site preWorlds Texas 2006 uiteindelijk ook scores en verslagen geven. Daarna weer terug naar Florida, en op 21 augustus landen we dan weer in Dusseldorf, alwaar wij door een uitzinnige menigte kunnen worden toegejuicht.