Het zweet druipt van me af, de ventilator staat oorverdovend te joelen, ik ben helemaal blij. Net een uurtje gevlogen onder perfecte omstandigheden alleen was ik nog een beetje duf slaperig en gaperig dus ik vond dat ik maar weer moest landen. M'n spullen zijn in elk geval allemaal in orde, ik heb een beetje schade aan m'n zeil van het transport maar dat maakt voor het vliegen niet echt uit. Wel voor het verkopen later, en ik moet ook oppassen dat het niet verder scheurt, maar als je bedenkt hoe zenuwachtig ik altijd ben dat m'n buizen gedeukt aan zullen komen dan is zo'n kleinigheidje een opluchting. Het scheurtje in m'n pakzak is al genaaid door awesome Bob, een van de medewerkers hier die alles kan en alles doet.
Bij de checkin in Dusseldorf ging alles redelijk gladjes, we hadden wel onze tijd nodig en het bleek toch lastig om met twee personen rond te sjouwen met twee vleugels, twee harnassen, twee wiekendtassen en een koffertje. Mijn vleugel woog 38 kilo en die van Koos 46, normaal (zei de jongen achter de balie) had ons dat zo'n 700 euro gekost maar hij heeft ons gematst, tegen betaling van 50 piek werd er nergens moeilijk over gedaan. Perect, want we hebben een LTU-pas van 30 euro, overgewicht boven de 30 kilo zou hetzij € 6 per kilo extra zijn hetzij € 128 per vleugel omdat we naar de VS reisden. Hoe dan ook viel die vijftig dus erg mee.
In Orlando aangekomen ging het ook alweer vlot allemaal, afgezien dan van de douane waar je je vingerafdrukken moet afgeven, er wordt een foto gemaakt, je krijgt een kort interviewtje om te vertellen dat je geen terrorist bent, twintig stempels op allerlei formulieren en een grondige studie van de kaarten die je aan boord hebt ingevuld.
Terwijl ik de bagage van de band haalde haalde Koos de dikke fourwheeldrive patserwagen op bij de verhuur, en om negen uur 's avonds (lokale tijd) zaten we op de snelweg naar Quest, ongeveer vijftig kilometer van Orlando. We waren wel vergeten dollars te pinnen en de snelwegen zijn tolwegen, maar de dames die eigenlijk vijftien of zeventig cent hadden moeten innen deden niet erg moeilijk en wuifden ons door. Op Quest is het doodstil, ze zijn allemaal op weg naar Texas en leerlingen en vakantievliegers zijn er zelden in de zomer. We crashten dus min of meer zonder officiele inschrijving in een bed, raakten in een diep coma geholpen door de klamme hitte, en stonden vanmorgen om acht uur helemaal klaar voor Amerika. Inmiddels hebben we Jamie gezien die we zo langzamerhand van alle wedstrijden kennen, Bob Bailey kwam even langs nog altijd een heel vreemde figuur (Jamie noemt hem de vampire, omdat hij zich overdag niet laat zien), Steve Whatever die de importeur van Icaro is en nog wat mensen die hier werken en vliegen. De eerste roddels zijn alweer uitgewisseld, theorieen over vliegen en slepen en wedstrijden, nieuwtjes, plannen enz. Tijdens de womens worlds/rigids worlds was een Duits meisje zo woest op haar exvriendje dat ze 'm achterna reisde en z'n vleugel stal bijvoorbeeld. Sappiger kan je ze niet krijgen.
Straks nog even shoppen (dat kan natuurlijk tot tien uur vanavond) en proberen een goede neussteun voor de auto te fabrieken, dan weer slapen. Ik zal wat fotoos proberen te maken van de omgeving.
Bob wordt de Vampier genoemd. Ik heb hem daar nog als vampier verkleed een filmpje zien maken. Was heel koddig te zien. Bob zo mooi gesminkt met zwarte cape. Is deze film trouwens al klaar?
BeantwoordenVerwijderen