Lookout Mountain, Tennessee

Inmiddels zijn we een dag rijden verder, in Chattanooga boven Atlanta, om te vliegen bij Lookout Mountain. Een geweldige stek, met een bergstart en een sleepbedrijf. Gisteren zijn we dus eerst van de berg afgestart, zakten eruit, en zetten de vleugel gelijk op een dolly om meteen weer de lucht in gesleept te worden. Heerlijk, en met deze enorme hitte ook wel nodig want als we opnieuw hadden moeten inpakken, naar boven rijden en weer opbouwen had ik het niet opgebracht denk ik. Nu werd ik een fijne bel ingesleept, liet me helaas verleiden om te denken dat het makkelijk was en zakte er na drie kwartier alsnog uit. Maar ik heb in elk geval een leuk vluchtje gehad en een iets turbulentere sleep dan op Quest, goeie oefening voor Texas.
’s Middags ontmoetten we Liesbeth, ze komt uit Geldrop maar woont al zestien jaar in de VS. Een leuk mens die ons spontaan uitnodigde om bij haar te bivakkeren. Dat vonden we sowieso al leuk, maar ze blijkt te wonen in een waanzinnig mooi huis, een paar minuten lopen vanaf de start, met uitzicht over het dal en het Lookout flightpark. Helemaal te gek. Bovendien is ze ongelooflijk gastvrij en hartelijk, vliegfanaat en prettige persoonlijkheid dus we zitten hier piccobello.

De rit hier naartoe was wel zwaar en we hebben nog minimaal anderhalve dag rijden voor de boeg. Het is natuurlijk harstikke mooi al die weelderige begroeiing langs de wegen, maar na een paar uur heb je het wel gezien. Brede rustige interstate highway, hoge bomen, en overal dezelfde gigantische billboards. Voor de Waffle House, Taco something, Budget Inn. Bij iedere afslag staan er drie borden, eentje met ‘Gas’ en dan de logo’s van vijf of zes benzinepompen, eentje met ‘Food’ en daarop dus de Waffle House enzo, eentje met ‘Lodging’ waarop de verschillende motelketens staan aangegeven. Met richtingbordjes zijn ze veel zuiniger, er komt één keer een aanwijzing en dan moet je het goed doen, als je die mist dan is het over. Trouwens het hele bordgebeuren is hier sowieso nogal anders dan bij ons, ze gebruiken nauwelijks pictogrammen (en waar ze ze wel gebruiken zijn ze volstrekt onbegrijpelijk) en heel veel tekst. Je bent constant aan het lezen als je rijdt, dat je minimaal zo hard en maximaal zo hard moet rijden, dat je die-en-die lane moet gebruiken als je zoveel assen hebt en anders een andere lane, dat er hoge boetes staan op het weggooien van afval, dat je moet stemmen op Greg Bouwer als sherriff, enzovoort.Ach je hebt toch niks anders te doen, het verkeer is heel rustig en constant, je rijdt kilometers door zonder afslag, er gebeurt niks op de weg en met de cruise control aan hoef je niet eens gas te geven. Dan maar al die verhalen lezen. En luisteren naar de radio, niet een van de tientallen Jezuszenders maar het liefst een praatzender zodat we ook nog een beetje lokale cultuur meekrijgen. Rond Atlanta hadden we de education channel, waar voortdurend wetenswaardigheidjes worden verteld zodat je een beter mens wordt. Hoe kom je in je favoriete tv-kwis, hoeveel Amerikanen wonen binnen tien mijl van hun geboorteplaats, hoe maak je Thaise kip klaar.
Ook lokale cultuur is de waanzinnige klantvriendelijkheid en behulpzaamheid van mensen. Gisterochtend zochten we koffie, maar de enige eetgelegenheid die we vonden was een volautomatische drive through toestand waar we niks van begrepen. Toen we wegliepen kwam de manager naar buiten en bood ons koffie aan on the house. Jammer dat het ondrinkbaar was, gigantische foamcups vol bruin water, maar wel ontzettend aardig. Als je vraagt om een vegetarische taco maken ze ‘m ter plekke klaar, of ik er misschien een blaadje sla bij wil? Saus? Voordat ik weet wat ik besteld heb staat het al klaar.

Het weer ziet er niet zo goed uit voor Lookout, dus gaan we naar MtNebo in Arkansas. We zullen zien.