Aspres

Heather startte als winddummy en ze ging zo goed omhoog dat ik er vrijwel meteen achteraan ging. Dat was misschien niet zo handig, want de eerste startgate was nog vijf kwartier wachten en de startcirkel lag vlakbij. Toch leuk om met z’n allen boven de Longeagne rond te jojo-en, zeker toen we met de complete sportklasse boven de antenne hingen. Ik overwoog om alvast naar Pic de Bure te vliegen en dan van daaruit de startcirkel in, maar dat zou een start met tegenwind betekenen en dat leek me niet ideaal. Emiel en een paar anderen startten veel te vroeg, jammer, ik had het wel leuk gevonden om met z’n allen te vliegen. Terwijl ik zoveel mogelijk hoogte pakte op de heenweg, met rugwind dus, zag ik her en der kingpostvleugels landen. Na het keerpunt kreeg ik het ook zwaar want er was bijna niet tegen de wind op te boksen met m’n te grote low-performance Sting, en het belletje dat ik vond was zwak en hield er op 1600 meter al mee op. Ik kwam halverwege de Longeagne aan dus dat was dan dat. Slechts één landingsterrein, ik bad dat het niet plotseling zou blijken af te lopen of vol metalen palen zou staan ofzo. Toen zag ik Erik Honigs onder me, die zou een paar seconden voor mij gaan landen en ik vreesde dat hij dan middenop mijn toch al kleine terrein in de weg zou staan. Maar nee, hij koos een ander veldje, een tuintje eigenlijk, en hij maakte zo’n keurig circuit dat ik hardop “beautiful!”uitriep. Mijn eigen landing ernaast was minder exact, maar niet slecht.

Het wachten op retrieve duurde vrij lang, we zagen ze langs rijden maar we kregen geen radiocontact. Via telefoon en coördinator Frank lukte het alsnog, maar eerst moest er nog een bus uit de greppel gesleept worden, Eppo op het vliegveld opgehaald en wederom een magnum brownie ijsje aangeschaft, voordat we op huis aan konden. ’s Avonds gezellig diner in Serres en nu de laatste dag.