Shit, op weg hierheen hadden we het er nog over. Niet te
competitief worden, gewoon lekker vliegen, genieten van het uitzicht en de
taken gebruiken om de omgeving te leren kennen. Maar Mario heeft zich toch vol
overgave in de wedstrijd gestort en nou heeft ie z’n arm gebroken. Ga ik morgen
weer naar Gap, daar word ik waarschijnlijk met m’n voornaam begroet na al die
keren dat ik daar bij de eerste hulp ben binnen gelopen.
Ondertussen zak ik dagelijks uit, maar zolang dat eindigt
met een mooie landing vind ik het niet zo erg. Volgens Ropje moest ik m’n
doelstelling smart maken, streng hoor. Vijftig uitstekende landingen op rij heb
ik er van gemaakt. Volgens Johannes leg ik de lat te hoog, maar ik wil toch
echt de zekerheid dat ik net zo vol vertrouwen kan landen als dat ik start,
voordat ik weer een beter toestel neem. Anders zijn deze jaren met de Sting
voor niks geweest, en kani k misschien niet tot m’n tachtigste blijven vliegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten