Dag vrij genomen

Ik ben bijzonder onhandig maar om te kunnen vliegen is er altijd wel iets vernuftigs nodig, of er moet iets worden gerepareerd of versteld, en ik wil niet voor ieder wissewasje iemand vragen om het voor me te doen omdat ik zelf zo’n kluns ben. Dus toen ik moest verzinnen hoe ik m’n release aan Jeffs harnas kan bevestigen terwijl hij de lussen op de verkeerde plaatsen heeft gezet, naaide ik eerst een paar hulplussen op de bouten maar die bleken compleet waardeloos (ook naaien is zeg maar niet mijn kerncompetentie). Met een paar dingetjes uit de praxis die in de verte wat aan nicopressen deden denken maakte ik lusjes in een kabel, en dat werkte verrassend goed. Totdat ik gisteren opgetrokken werd op Bruinehaar, en er op 120 meter iets knapte. Ik dacht dat het een onwillekeurige release van het schuiflijntje was geweest bij het overschakelen, maar op de grond zag ik dat m’n complete release verdwenen was. Niet alleen een uitstekend release waar ik al twintig jaar heel blij mee ben, en dat niet zo maar vervangbaar is omdat zulke releases niet meer worden gemaakt. Ook een forse metalen balk die de boer niet graag in z’n maaimachine krijgt. Ik moest dus aan het zoeken, maar net dit wiekend staat het gras gigantisch hoog. Systematisch liep ik meter voor meter af, om telkens plat op de grond te wachten als er iemand opgelierd werd voor een supervlucht op een superdag. Ik kon wel janken, de zoveelste miskleun bij het lieren!

Vlak bij de lier, na zo’n twee, drie uur zoeken, vond ik ‘m. Onbeschadigd. Martin hielp me om ‘m goed te bevestigen, en tegen half vier kon ik eindelijk ook proberen of de termiek echt zo rommelig was. Dat was ie, en na een kwartier zwaar ploeteren op minder dan honderd meter stond ik uitgeput weer aan de grond. Iedereen pepte me op om nog een keer te gaan, en om vijf uur zat ik dan eindelijk op 500 meter in iets pieperigs, maar ik verloor er meteen tweehonderd doordat ik m’n radio niet uit kan zetten en ik op een dag als deze alle concentratie nodig heb om in te draaien. Ik kon niet eens m’n variopiepjes horen door alle startcommando’s van de volgende trek heen. Moeizaam werkte ik toch nog naar zo’n zevenhonderd omhoog, maar daar kwam ik Reinier tegen die rechtsom draaide en toen ik m’n richting aan hem aanpaste was ik m’n bel kwijt.

Met z’n zessen naar de Waaijer, waar Jan zoals gewoonlijk heel lief de vetste hap serveert onder de noemer ‘vegetarisch’ zodat ik de halve nacht met maagkrampen lag te zweten, en vannacht bij Tom gecrasht. Omdat we het hadden over zijn vogelwaarnemingen die hij al bijna veertig jaar voor de universiteit uitvoert bleef ik aandachtig liggen luisteren toen een zangvogeltje me vanmorgen wekte. Waanzinnig, zo gevarieerd en luid. Mooi, maar wel vroeg!