Grote mannen

Van kinds-af-aan verlangde ik ernaar om te reizen en te zeilvliegen. Maar ondertussen draaide mijn leven om bands, dansen, blowen, tussen gelijkgestemden zijn liefst zoveel mogelijk. Het absolute hoogtepunt was jaarlijks Pinkpop, en later ook Werchter en af en toe Parkpop. Met Hanneke langs de voortuintjes waar de inwoners van Geleen zaten te kijken. Met Jeroen onder het plastic, m’n eerste slokjes cognac drinken. Alcohol was iets buitenissigs, ook al omdat je geen glas mee naar binnen mocht nemen. Bijna Ian Dury’s bloemenpluutje gevangen terwijl ik op de schouders van Maurice zat. Slapen vlak voor de boxen. Het was allemaal geweldig, gaaf. Dus toen ik langs een documentaire over Jan Smeets zapte, bleef ik kijken. Fenomenaal, vierenveertig keer een evenement voor vijftigduizend, zestigduizend mensen organiseren en tegelijk oog hebben voor de kleinste details. Ontroering, ontzag en dankbaarheid. En verrassing: ik zag nog een type Bill Moyes, terwijl ik dacht dat Bill absoluut uniek was! Net zo gedreven, net zo koppig en niet te stoppen. Dogmatisch, eigenwijs, creatief en nonconformistisch, visionair. Dezelfde sfeer van een grote familie en team die zich allemaal uit de naad werken om het voor elkaar te krijgen. In één beweging mopperen over een schroefje en honderden mensen de lucht in helpen. Zoals Jan Smeets nu, op z'n zeventigste, nog steeds het hele jaar rond werkt om Pinkpop te organiseren en tijdens het festival nonstop op de achtergrond brandjes blust en aanwijzingen geeft, zo zit Bill op z'n tachtigste de hele dag in de hangar te sleutelen en te vertellen hoe het allemaal moet. Hij heeft het niet alleen gedaan, maar was absoluut tientallen jaren lang de enorme drijvende kracht die ons vleugels heeft gegeven. We maken allemaal grappen over zijn autoritaire opdrachten en gemopper, maar we zijn allemaal bereid om voor hem te rennen. Hij zorgt voor ons, duldt geen tegenspraak, schrijft iedereen af die lapzwanst. De ultieme leider en ik blijf wensen dat hij het eeuwig leven mocht hebben.