Dit is nou vooruitgang. Briefing ’s ochtends om half negen
in de tent, met een groot scherm waarop Suan niet alleen de meteo en het gebied
met luchtruim kan laten zien maar ook de 112-app en de whatsapp groep waar we
verplicht op zitten. Daarnaast een satelietfoto van het gebied, van tien bij
vijf meter ofzo, goed genoeg om relief en landingsterreinen te zien en
natuurreservaten waar we niet mogen schrapen. Op de berg parkeer je praktisch
naast het vlonder, er staan parkeerwachters van de overheid en de
bergreddingsdienst en nog een paar mensen van staatsbosbeheer. Ik mocht van
Trudy pal voor het vlonder opbouwen omdat ik als early bird wilde starten, wil
ik altijd al maar vandaag zeker omdat het in de loop van de middag of avond zou
kunnen gaan regenen. Dat bleek dan wel een misrekening omdat de start voor de
sportklasse pas om kwart over twee was, en nu moest ik al om tien over twaalf
van de berg af. Zonder m’n verplichte live tracker, maar het lukte me wel om
kalmpjes, in de vijf minuten die er tussen einde taakbriefing en window open
zaten, helemaal klaar te staan en van de berg af te hollen. Starten vind ik
heerlijk en het termieken ging ook niet al te slecht, en het duurde nogal lang
voordat er meer kwamen zodat ik lekker de lucht voor mezelf had. Ik draaide
redelijk omhoog maar verloor het weer net zo snel. Op een gegeven moment zat ik
met vijf rigids in dezelfde bel, weliswaar goed verticaal gespreid maar toch.
Ik hobbelde een stukje door en toen ik het bij de berg voor het landingsterrein
niet te pakken kreeg ging ik landen. Lekker het hele veld voor mij alleen,
alleen de Macedoniërs waren er al. Het was rustig, de muziek stond niet aan en
er was geen publiek. Tot ik in de verte het aanzwellende geluid van zo’n
tweehonderd kindertjes hoorde, die keurig in rijen achter hun juffen aan kwamen
om de rest van de middag spreekbeurten door de microfoon op te zeggen over
deltaplano en Suan Sulati die kampioen is en over sportivo enzo. Heel schattig.
Ik bracht de spullen terug naar de B&B en fietste op m’n
vouwfietsje de acht kilometer terug naar het landingsveld langs de voet van de
bergen, erg mooi. Een kwartiertje keken we met z’n allen naar de livetracks van
Petr, Christian, Sasha en anderen. En toen we op het scherm zagen dat ze eraan
kwamen, allemaal naar buiten om ze één voor één over te zien komen, vanaf het
eennalaatste keerpunt eerst nog even over de fabriek een kilometer verderop,
dan een scherpe bocht en meestal een spectaculaire landing. Vooral Christian,
die zo diep indraaide dat hij bijna achter het hoge gras uit beeld verdween, om
dan met z’n oversnelheid nog zeker tweehonderd meter dertigtig centimeter over
de grond binnen te scheuren. Suan gaf commentaar door de microfoon dus de
kindertjes wisten dat Christian Italiaan, oud wereldkampioen en Icaropiloot is,
dus Petr werd genegeerd en joelend holden ze allemaal op Christian af.
Het is allemaal waanzinnig goed georganiseerd en gezellig,
een mooie combinatie van een eenvoudige lokale categorie 2 wedstrijdje met dan
wel 117 internationale toppiloten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten