Schitterend

Door Paultje kreeg ik de ingeving over de leeropgave voor dit jaar: een ‘rustdag’ met overtuiging nemen. Ongeacht condities en voorspellingen, ongeacht wedstrijd of gezelschap, puur omdat mijn lijf het nodig heeft. Ik kan het nog niet, maar ik begin wel eerste stapjes te zetten. Ik liet vanmorgen de Litesport thuis en nam alleen de Fun mee. Daar passen m’n instrumenten niet op dus ik kon alleen met m’n kleine helmvariootje termieken, en stom genoeg had ik die op de stand gezet waar je ook sinkalarm krijgt zodat ik voortdurend de deprimerende toon van -1 m/s moest horen. Zoals gewoonlijk was ik ook nogal gefixeerd op het landingsterrein: haal ik het, is het groot genoeg, kan ik er een fatsoenlijk circuit van maken? Maar anders dan anders gaf ik aan mezelf en m’n rare obsessies toe. Ik hoopte op minstens een sledride van start naar landing, en elke meter hoogte die ik wist te winnen was mooi meegenomen. Ik denk dat ik dan ook niet langer dan een kwartier, twintig minuten gevlogen heb en m’n landing was niet eens perfect, maar ik had nergens spijt van.

Wel even later, nadat Hans en ik elkaar in de armen waren gevlogen – er is inmiddels genoeg tijd overheen gegaan om weer echt blij te zijn elkaar te zien. Ze gaven me een lift naar boven maar omdat ik de pakzak van de Fun niet mee had genomen, kon ik niet mee voor een tweede vlucht. Dat was heel erg jammer want de condities waren perfect, ik voelde m’n schouder totaal niet, en het was pas twee uur. Ik probeerde er m’n schouders over op te halen maar in m’n achterhoofd zeurde wel de matige weersvoorspelling voor de komende drie dagen.

Van Barbara begreep ik hoe het komt dat er zo enorm wordt uitgepakt voor wat normaal toch een eenvoudig lokaal wedstrijdje zou zijn. Suan is een geniale organisator zegt ze, en het provinciebestuur heeft besloten om hanggliding serieus te bevorderen. Daarom is er geld om een vlonder van 40 meter met rails te bouwen, zodat gehandicapten en tandems kunnen starten zonder te lopen. En daarom staat er een gigantische tent met een glimmende houten vloer, en daarom is het gras naast de tent waar we vleugels af kunnen bouwen gemaaid alsof het het gazon van een paleistuin betrof.

Overigens maak ik me over de wedstrijd geen illusies. Dat kwartiertje in de lucht was voldoende om te zien hoe eng het zal zijn om richting de rotswanden te vliegen. Die wanden, schitterend en nog flink besneeuwd, liggen nogal diep zodat ik nooit zeker zal weten of ik het dal wel weer zal halen. Dat ga ik niet proberen dan, ik heb geen zin in Echte Angst en ik kan me absoluut geen ongeluk meer permitteren. Dat wordt dus een hele week op en neer vliegen boven de start. Het zij zo. Het is mooi weer, het uitzicht vanuit de lucht is fantastisch, er zijn gezellige mensen en ik kan m’n vliegvaardigheid voorzichtig weer gaan opbouwen.