Het is hier werkelijk schitterend. Weelderig groen, overal
bloemen en vogels en de bellen zijn lekker vet door al dat vocht. Ik heb een
fijn fietspad gevonden voor de 8 km van onze b&b in Meduno naar het
landingsterrein in Travisio, en weer terug als alle toppers op goal geland zijn
en de Dutchies in de bus zitten. Ik heb het enorm naar m’n zin ook al vlieg ik
nauwelijks. Vannacht kreeg ik een beetje last van m’n schouder dus ik besloot
het vandaag heel rustig aan te doen, dus ik pakte de Fun en nam me voor om niet
langer dan een kwartier te vliegen. Bovendien startte ik met de sportklasse dus
na iedereen, dat is ook wel eens leuk. De lucht was verrassend goed en zonder
enige moeite draaide ik snel boven de riggel uit. Omdat ik er m’n armen bijna
niet voor hoefde te gebruiken leek het me best een goed idee om nog even door
te blijven vliegen, maar ineens zag ik een vleugel tegen de bergwand aan
liggen. Zonder radio kon ik niet nagaan of er al iemand gewaarschuwd was, dus
ik scheurde zo hard als ik kon naar het landingsterrein, waar het me nog
behoorlijk veel moeite kostte om naar beneden te komen. Gelukkig bleek de
redding al onderweg en Barbara liet me even later een foto zien van een
ongedeerde Lydia, dus ik had niet hoeven landen. Maar het maakte toch niet veel
uit en bovendien werd ik bestormd door zo’n vijftig kindertjes die me allemaal
met een bloedserieus gezichtje hun schriftje en potlood aanreikten voor een
handtekening. De juf vroeg of ik misschien beroemd was maar helaas, daar kon ik
ze niet mee helpen. Gelukkig landde Julio Francesco kort daarna zodat ze zich
op hem konden storten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten