Misschien heb ik gewoon pech met lichte, verbrokkelde bellen. Misschien word ik belemmerd door m'n slappe armpjes en gebrek aan training. Misschien ben ik gewoon niet goed genoeg of te weinig geconcentreerd door het gebrek aan slaap. Hoe dan ook, op een dag met de mooiste meteovooruitzichten van het jaar (allengs minder mooi toen er twee lage bewolking roet in het eten gooiden) kom ik niet verder dan een beetje verlengen van m'n vluchtje, terwijl Arne, Mario, Martin, Andre en Sander een taakje van een paar uur vliegen.
Dat is me wel vaker overkomen en dat licht dan vast en zeker aan mijn gebrek aan inzicht en techniek. Maar deze keer, terwijl ik bijna niet kan zitten van de pijn, is het een enorme confrontatie met de kans dat ik nooit meer serieus xc zal vliegen. Meer nog dan de Spring Meet, waar ik al m'n aandacht inzette op het genieten van alles wat er nog wel is. Dat lukte in Stadskanaal veel minder, mede doordat mijn gewoonte van de afgelopen twintig jaar om elke mooie vrije dag uit vliegen te gaan nu niet meer aan de orde is. Het is juist andersom: ik moet goed overwegen wanneer het nog wel de moeite waard is om een start te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten