De arts, orthopeed, is een jonge man die zich waarschijnlijk niet makkelijk inleeft in een vrouw van middelbare leeftijd die erg van buitensporten houdt. Als ik snik dat ik dan nooit meer echt kan vliegen, nadat hij heeft verteld dat ik artrose heb, reageert hij bijna verbaasd: "vindt u dat erg?".
Nu ik een paar weken na een cortisone-injectie zeg dat het nauwelijks geholpen heeft, dat ik veel pijn heb en dat elke activiteit meer pijn oplevert, zegt hij niks anders dan dat er niks aan te doen is en dat hij me geen schouderprothese geeft. Dat wil ik ook helemaal niet. Ik vraag uitleg en dat levert me een doorverwijzing naar een reumatoloog op, maar geen uitleg. Of er misschien een samenhang zou kunnen zijn met de pseudoreuma uit m'n kindertijd, of met de overgang, of met m'n voeding of leefstijl, hij gaat het niet toelichten. Ik vraag advies en dat levert het idee op om naar een fysiotherapeut te gaan, maar geen advies. Of ik minder of meer of niet of intensief of anders zou moeten bewegen, hij gaat er niks over zeggen. Of ik misschien vitamines of glucosamine of voor mijn part walnoten zou kunnen proberen, heeft acupunctuur of voodoo of een zalfje wel eens iemand geholpen, zijn enige reactie is dat placebo's werken maar dat hij natuurlijk geen placebo gaat voorschrijven.
Als ik vraag wat hij vindt van Belgische behandelingen met stamcellen, of Duitse beenmergstimulatie, reageert hij dat de buren erg agressief behandelen en dat Nederland in de top drie staat - zonder toe te lichten over welke ranglijst dat dan gaat.
Deze arts doet alles precies zoals hij op school geleerd heeft, keurig en hij kijkt er ook heel meelevend bij. Ik ben ook blij met de verwijzing naar reumatologie. Maar het is me ook extreem duidelijk dat iemand die zo beperkt alleen maar zijn medische kennis toepast en totaal geen relatie legt met mij als mens, de titel dokter eigenlijk niet verdient.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten