Einde vakantie

Zo’n laatste dag is altijd vooral tijdverspilling, sjouwen en stress. Om zeven uur moest ik eerst Francoise naar het vliegveld brengen, net als Christophe en Bruno de dag daarvoor omdat ik de enige ben die zo vroeg op is. Daarna zoeken naar een Spar die al open was voor m’n eten en drinken aan boord, wat ik net zo goed niet had kunnen doen omdat de drankpakjes toch te groot waren en dus de bak in moesten. Gelukkig werd m’n veel grotere waterfles niet opgemerkt.

Daarna voor de derde keer naar het vliegveld om het busje in te leveren, en dan eindelijk weer een potje zwemmen in de baai bij het hotel in Costa Teguise. Het was vloed en waaide heel hard dus het water was niet zo rustig als anders en daardoor waren er veel minder visjes. Maar het was zonnig en voorlopig weer m’n laatste kans om te zwemmen dus ik ging de baai drie keer op en neer.

Vervolgens naar Asomada met Christians belofte dat hij me op tijd op het vliegveld af zou leveren, maar er stond keiharde wind dus iedereen vertrok weer. Wij naar het lage startje waar we de dag daarvoor langs waren gelopen, maar daar was het heel maf vrijwel windstil. De parapenters konden nauwelijks starten. Tot mijn opluchting besloten we om dan maar te gaan lunchen. De opluchting was van korte duur omdat er maar een man bediening voor een mudvol terras was die als een echte Basil Fawlty meer tijd besteedde aan het uitleggen dat het druk was dan aan bediening. Uiteindelijk bracht Francois me weg terwijl Cedric en Christian nog aan de vis zaten. Klokslag drie uur was ik voor de zoveelste keer op het vliegveld en op Schiphol kon ik ook nog m’n bagage snel van de band plukken. Dat hielp verder niks want ik miste op een haar na de laatste trein. Alsof je naar een dorp in de Achterhoek wil, zondagavond voor middernacht. Dan maar met de toeslagtrein naar Rotterdam, daar op een boemeltje terug naar Den Haag, een tram, lopen, kwart voor een in bed. Voor een vliegreis van vier uur ben ik dus ruim tien uur onderweg geweest.

Zon, zee, randonnee

Ik wilde de laatste kans op een vluchtje niet missen, maar het woei veel te hard op Mala dus we sprongen in de auto om te gaan wandelen. Jean-Yves zette ons af bij Femes en vanaf daar liepen we zeker tien keer steil omhoog, steil omlaag, door een sf-landschap van konische heuvels en grint. Na anderhalf uur bereikten we Playa la Casa, helemaal voor ons alleen. De zee was zalig, al was het geluid van schuivende kiezels op de bodem een tikje intimiderend. De stroming was ook krachtig dus toen ik moe werd bleef ik verder dichtbij het strand. Na wat nagenieten in de zon liepen we door naar Puerto Calero, waar Jean-Yves ons weer oppikte.

De prijsuitreiking was als vanouds, met een compleet Duitstalig podium. Manfred, Roland en Corinna op drie, indrukwekkend. Dat Manfred wint is geen verrassing maar Corinna, dat is tof en helemaal in zo’n seksistische omgeving als de Canarische eilanden. We zijn geen vriendinnen maar ik bewonder haar wel, wat een doorzettingsvermogen, techniek en tactiek!

Mooi eiland

Het woei keihard en ik wilde toch eindelijk wel weer eens in de aquariumbaai zwemmen, dus ik ging niet mee naar Mala. Francoise ook niet, die verrekt van de pijn in haar nek. Ik belde Neva die net geopereerd is aan haar nek, waarschijnlijk vanwege hetzelfde probleem. Net als Ricky en anderen die duizenden uren gevlogen hebben en dus duizenden uren de aanhechtingen van hun schouderspieren hebben opgebruikt. Hopelijk komt Francoise ermee weg zonder operatie maar ik ben er niet gerust op.

Ze dropte mij bij de baai waar ik direct scholen vissen tegenkwam. Grote gestreepte en kleinere met een geel buikje, zwarte visjes met lichtgevend donkerblauwe puntjes, grjiszilveroranje vissen die zich steeds op hun zij draaiden. Na een half uur kreeg ik het koud. Terwijl Francoise een dutje deed wandelde ik rond de dichtstbijzijnde vulkaan, en ik bedacht dat ik het eiland steeds fraaier vind naarmate ik hier vaker ben geweest. De eerste keer dacht ik dat een keer wel genoeg was want het is prachtig maar ook een tikje saai. Al dat prachtigs biedt uiteindelijk weinig variatie. Maar ik krijg toch geen genoeg van het licht. Of van de cactussen die overal tussen de stenen doorpiepen. Of van de muurtjes die bijna onzichtbaar zijn tegen de zwarte achtergrond.