Het woei keihard en ik wilde toch eindelijk wel weer eens in de aquariumbaai zwemmen, dus ik ging niet mee naar Mala. Francoise ook niet, die verrekt van de pijn in haar nek. Ik belde Neva die net geopereerd is aan haar nek, waarschijnlijk vanwege hetzelfde probleem. Net als Ricky en anderen die duizenden uren gevlogen hebben en dus duizenden uren de aanhechtingen van hun schouderspieren hebben opgebruikt. Hopelijk komt Francoise ermee weg zonder operatie maar ik ben er niet gerust op.
Ze dropte mij bij de baai waar ik direct scholen vissen tegenkwam. Grote gestreepte en kleinere met een geel buikje, zwarte visjes met lichtgevend donkerblauwe puntjes, grjiszilveroranje vissen die zich steeds op hun zij draaiden. Na een half uur kreeg ik het koud. Terwijl Francoise een dutje deed wandelde ik rond de dichtstbijzijnde vulkaan, en ik bedacht dat ik het eiland steeds fraaier vind naarmate ik hier vaker ben geweest. De eerste keer dacht ik dat een keer wel genoeg was want het is prachtig maar ook een tikje saai. Al dat prachtigs biedt uiteindelijk weinig variatie. Maar ik krijg toch geen genoeg van het licht. Of van de cactussen die overal tussen de stenen doorpiepen. Of van de muurtjes die bijna onzichtbaar zijn tegen de zwarte achtergrond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten