 |
| Jean-Yves |
 |
| Nico |
 |
| Christian |
 |
| Francois |
 |
| Christophe | | |
 |
Francoise en Gary
|
Ik heb eigenlijk altijd een oefenvluchtje nodig om een dag
later pas echt m’n best te kunnen doen. Even weer weten hoe hoog je boven de
landing aankomt, en hoe groot het terrein is. Terwijl ik mezelf eergisteren
niet kon dwingen om dichter naar de helling te kruipen en dus van het
landingsterrein af, kon ik gisteren zonder één blik op het landingsterrein
prima op zoek naar lift. Dat zat op rare plekken, ik kwam er de volle
vijfentwintig minuten niet achter of het nou alleen termisch was of toch ook
dynamisch. De wind stond meer langs de helling dan er op en af en toe piepte er
een felle bel, maar meer dan één enkele driezestig durfde ik niet te draaien.
Ik s-te wat tussen de andere vrijvliegers en parapenters door, kwam nooit hoger
dan honderd, honderdvijftig boven start, en gaf het uiteindelijk toch op.
De wedstrijdpiloten hadden het er ook erg moeilijk mee en de
meesten landden na een of twee keerpunten ook bij Mala. Daardoor waren we vroeg
thuis om voor veertien man te koken: soep, hoofdgerecht, dessert. In ons
minuscule keukentje, de tafel gedekt met servies en bestek uit drie
appartementen en dan nog moest de soep in bekers. Gezellig, maar het echte
geluk dat was naar huis rijden met de ondergaande zon boven de oceaan achter de
vulkaanheuvels en het blije geklets achterin het busje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten